Gracias al profesor Ezpeleta, experto en la materia y de quien destacamos títulos como Crónica negra del magisterio español (2001), El profesor en la literatura (2006), Maestro y formación en la ...novela galdosiana (2009) o Leer y escribir en la escuela del XIX (2016), podemos apreciar una nueva mirada a esos temas a partir de la recopilación de textos costumbristas del escritor del siglo XIX publicados, por un lado, en el periódico Semanario Pintoresco Español, de Ramón de Mesonero Romanos y, por otra parte, en la colección de tipos Los españoles pintados por sí mismos, editada por Ignacio Boix y compuesta por los principales autores románticos. 1 Se incorporan además a la presente antología tres capítulos extraídos de la Historia de las Universidades, obra posterior que se sale ya del marco histórico del Romanticismo, pero que contiene algunos capítulos semejantes al cuadro de costumbres, ambientados en las viejas universidades de Salamanca y Alcalá de Henares. Detrás de estos textos se adivina la experiencia autobiográfica del propio Vicente de la Fuente: «la vivencia personal de su autor, que hubo de pasar los distintos estadios descritos de igual manera que el personaje máscara protagonista: colegial en las Escuelas Pías en los primeros años, interno en un seminario en una segunda fase, y finalmente, residente en un colegio mayor universitario» (23), tal como se explica en la «Introducción» al glosar el texto «El colegial». Todo esto queda reco2ido en la lista final de referencias biblio2ráficas, en las que se incluye, aparte de la caudalosa obra de Vicente de la Fuente, todo un corpus de cuadros estudiantiles del siglo XIX y primeros años del XX, así como el listado exhaustivo de novelas estudiantiles españolas.
Le procédé offre l'occasion d'identifier les protagonistes, les investisseurs, les lieux de transformation du poisson, l'organisation du travail, les réseaux d'affaires mis en place, etc. Cependant, ...l'historiographie concernant ce champ d'activité porte avant tout sur les colonies de Terre-Neuve, du Labrador, du Cap-Breton (île Royale) et de l'Acadie, En témoignent les publications de Rosemary E. Ommer, de Selma Huxley Barkham, de B. A. Balcom, de Peter Pope, de Nicolas Landry et de bien d'autres. Bien que ce soient d'excellentes études, celles-ci portent sur les efforts que les Bretons, les Normands et les gens du pays Basque ont conduits au profit de leur région d'origine, et non de la Nouvelle-France.
L’objectif du présent article est d’analyser les différentes figurations apparues tout au long du dix-neuvième siècle, autour de l’archétype de l’homme-singe. Ce dernier apparaît bien comme le ...chaînon manquant, comme l’élément permettant de relier définitivement humanité et animalité. Pour ce faire, nous partirons du personnage de Jocko, protagoniste du drame à grand spectacle Jocko ou le singe du Brésil (1825), en tant que type théâtral premier de l’hybride homme-animal, pour terminer avec les hommes et femmes-singes présentés et/ou exhibés dans les freak-shows qui se popularisent tout au long du siècle. Il s’agit, par ailleurs, de mettre en lumière comment Jocko, mais aussi Mazurier ou Krao Farani, participent de la reconfiguration et redéfinition de l’espace symbolique de la frontière entre l’humain et l’animal animal menées à terme au XIXe siècle.
Hyde discusses the transformation of the romance of Leir into the tragedy of King Lear. He explores the publication history of the plays and the revisions made to the original text. He also ...highlights the Senecan motifs present in King Lear, such as the use of bloody spectacle and violence. He suggests that Edward de Vere, the Earl of Oxford, may have been the author of both Leir and Lear, based on biographical parallels and literary correspondences. He also mentions the significance of the devils in King Lear and their possible connection to de Vere's associations with Catholic nobles.
Edebiyat araştırmalarına, daha çok roman türündeki metinleri ile konu olan Ahmet Hamdi Tanpınar'ın 1936–1955 seneleri arasında on dört hikâyesi yayımlanmıştır. Bunlardan ilki "Geçmiş Zaman ...Elbiseleri" (1936), ikincisi ise "Erzurumlu Tahsin"dir. İlk kez 1937'de yayımlanan "Erzurumlu Tahsin" hikâyesi, katıldığı Balkan Harbi'nden sonra hayatı ve benliği bir dönüşüm geçirmiş Tahsin Efendi'ye odaklanır. Tanpınar, kurmaca dünyanın dışında, gerçek hayatta da bu karakter ile karşılaşmıştır. Erzurum'da görev yaptığı sıralarda, 1924 Erzurum Depremi'nde karşılaştığı Tahsin Efendi'den Tanpınar bir hayli etkilenecek ve on dört hikâyesinin ikincisinde onun "trajik" hikâyesini anlatacaktır. Bu çalışmada ise "Erzurumlu Tahsin" hikâyesinin başkahramanı Tahsin'in, savaş ve deprem etkisiyle yaşadığı içsel yolculuk ve geçirdiği dönüşüm, Joseph Campbell'in Kahramanın Sonsuz Yolculuğu (1949) çalışmasında ortaya koyduğu "ortak bilinci" çözümleme yaklaşımı esas alınarak yorumlanacak ve "Erzurumlu Tahsin" hikâyesi üzerine yeni bir okuma yapılacaktır. Hukuk eğitimi almış, çeşitli memurluklar yapmış, hâli vakti yerinde bir ailenin çocuğu olan Tahsin'in, katıldığı Balkan Harbi'nden sonra çoğunluğun yaşadığı "olağan" dünya hayatına yüz çevirerek, sadece kendi iç dünyasını yaşamaya başlaması ve maddi/dünyevi meselelerden tamamen el çekmesi; bir görülüp bir ortadan kaybolması, kendisini tanıyanların onu delilikle velilik arasında konumlandırması, Tahsin'in trajik yolculuğunu ve dönüşümünü beraberindeki tüm merhalelerle birlikte incelemeye ihtiyaç duymaktadır.
This article examines the category of "prototype," which is used in Russian literary science, but to date has not seen any works specifically devoted to its analysis. The main aspects of the problem ...considered are as follows: The connection of the prototype with both "reality" and the poetics of a literary work; features of the prototype reproduced in the literary character; the possibility for the public to identify a character's prototype; ethical conflicts associated with the use of prototypes; their various types, etc. Having established the prototype of a literary character, the researcher can "move" both toward "reality," using the information reported about the character to clarify and supplement the biography and reputation of its prototype (and subsequently rely on them in a search for information), and to literature, in which the literary scholar notes what is taken from the "real" person into the literary character and what is the role of the elements borrowed from "reality" in the construction of the character.
When people interact with social robots, they treat them as real social agents. How people depict robots is fun to consider, but when people are confronted with embodied entities that move and talk - ...whether humans or robots - they interact with them as authentic social agents with minds, and not as mere representations.
PDF
