El texto de La vida de Lazarillo de Tormes, y de sus fortunas y adversidades lleva al lector a hacerse una serie de preguntas que aparentemente no tienen respuesta: ¿por qué cambia de interlocutor el ...escritor en el último párrafo del prólogo?, ¿quién es ese "vuestra merced" del que nada se nos dice, y de qué "caso" quiere que le informen?, ¿por qué acaba su relato Lázaro tras contar la conversación que tuvo con el arcipreste de San Salvador y no con un hecho esencial de su vida? Solo una lectura atentísima del propio texto y una cadena de deducciones lógicas permiten contestarlas y devolver el sentido a la obra, que nos ha llegado a nosotros sin el "argumento", que ofrecía la clave de lectura. Así también se entiende la persecución inquisitorial, que siempre incluyó el texto en el índice de libros prohibidos. El Lazarillo es una aguda sátira erasmista contra miembros corruptos de la Iglesia, necesitada de reforma; y no fue escrito hacia 1550, sino veinte años antes, como indican las fechas históricas que enmarcan el relato: hay que dar la palabra al propio texto.
La crítica social de la novela a través de un personaje que ya no es héroe, que lucha por ser él mismo en un mundo demasiado institucionalizado, tema en el que profundizaron Schiller, Hegel y Lukács, ...revela lógicas fundamentales de la condición humana. Desde ahí parece lógico plantearse una posible función estructural social de la novela de validez universal. La interrelación, la necesidad del otro para encontrarse a uno mismo, es una de las lógicasque aparece ininterrumpidamente. A través de una experiencia construida desde categorías estéticas como la presencia y la ironía, la novela provoca conciencia de una comunidad universal. El lector llega a un conocimiento contextualizado del personaje que revela su debería ser y los puntos ciegos de la vida cotidiana que actúan como fuerzas oponentes. Detrás de este viaje de búsqueda interior en una salida al exterior, se revela también un debería ser humano adecuado como guía para un mundo sin mito.
O presente artigo é um estudo da burleta A Capital Federal, de Artur Azevedo. Encenada pela primeira vez em fevereiro de 1897, essa peça é uma síntese do teatro cômico e musicado que foi hegemônico ...no Brasil nos três últimos decênios do século XIX. O autor lançou mão de recursos buscados na comédia farsesca de costumes, operetas, paródias, revistas e mágicas (a féerie francesa) para criar uma peça em que apresenta o contraste entre a cidade e o campo com muita graça e ao mesmo tempo com uma visão nada positiva do Rio de Janeiro, então capital federal. O objetivo deste estudo analítico e interpretativo da melhor peça teatral de Artur Azevedo é fazer uma leitura rente ao texto, quase cena por cena, centrando a atenção nos seguintes aspectos: a estruturação do enredo, a criação das personagens, os procedimentos cômicos e a visão crítica acerca dos costumes urbanos do Rio de Janeiro.
In Germany, multiculturalism and "leading culture" (Leitkultur) are a pair of closely connected but opposite concepts. Multiculturalism has been accused of being the main reason why culture loses its ...core cohesion. Despite the persistence of calls for a leading culture in Germany in recent years, many scholars argue that the concept is also problematic. A monopolistic leading culture may be hard to realize in an already pluralistic Europe. I argue that the choice between the two reflects the dilemma of the establishment of German cultural identity. Focusing on the German bestseller Er ist wieder da (Look Who's Back, 2012), this paper analyses the social, political and economic developments that the image of Hitler mediates. In light of this, this paper will explore how literary representations of Hitler might contribute to the construction of German cultural and national identity.
«La ciutat cansada» és una novel·la inacabada, encara que deixada en un estat molt avançat d’escriptura (onze capítols i l’esquema d’un epíleg), de Pere Calders, publicada pòstumament l’any 2008. Va ...començar a ser escrita l’any 1944 i va ser abandonada definitivament l’any 1952, tot just dos anys abans de l’inici de la redacció de «Ronda naval sota la boira», enllestida l’any següent, encara que publicada més tard, l’any 1967. El present article analitza «La ciutat cansada» centrant sobretot l’interès en la relació conflictiva amb la poètica realista —tractament específic del narrador, dels personatges, de l’espai i del temps— i en la importància de la ironia, de la paròdia i de la sàtira. Els resultats mostren una obra plenament arrelada en la personal poètica caldersiana i alhora singular pel que afecta a l’ús de la sàtira, no tan habitual en la resta de la seua producció, i a la ironia narratològica, precedent immediat del virtuós joc metaficcional plantejat a «Ronda naval sota la boira».
The current Portuguese language, in its European range, features eight possible phonetic realizations (and it can be voiceless) for the vowel when it appears in the starting position. These pages ...will trate these achievements that put many problems to learners of the language of Camões. It will be given special attention to the pronunciation of the spelling in open and unstressed syllable that displays three achievements: ɛ, e and i. The data seem to show an approximation of the three results for i in recent times.
A língua portuguesa atual, na sua variedade europeia, apresenta oito possíveis realizações fonéticas (podendo mesmo ser muda) para a vogal quando aparece em posição inicial. Tratar-se-ão nestas páginas essas realizações que colocam muitos problemas aos aprendizes da língua de Camões. Dar-se-á uma atenção especial à pronúncia da grafia em sílaba aberta e átona que exibe três realizações: ¿, e e i. Os dados parece que demonstram uma aproximação dos três resultados para i nos últimos tempos.
This article takes on the satirical composition of two texts which are different in stylistic, spatial and chronological terms: Heroes of the exile, a parody and a political text, written in London ...in 1852 by Marx, Engels, Ernst Dronke and Jenny Marx, and “Alexandrian tale”, a fictional narrative by Machado de Assis, published in 1883 in Rio de Janeiro. Far from disregarding the differences between the texts, the analysis seeks to understand the rationale behind the use of satire by both authors, which is materialized through the characters’ configurations that, in exile, assume a stature that does not correspond to their actual height.
Este artigo aborda a composição satírica de dois textos diferentes quanto ao gênero, ao espaço e ao tempo: Os grandes homens do exílio, texto político e paródico, escrito em Londres, no ano de 1852, por Marx, Engels, Ernst Dronke e Jenny von Westphalen, e “Conto alexandrino”, narrativa ficcional de Machado de Assis, publicada em 1883, no Rio de Janeiro. Sem desconsiderar essas diferenças entre os textos, a análise busca compreender a que necessidade responde essa escolha dos autores pela sátira, concretizada a partir da configuração de personagens que, no exílio, assumem uma estatura que não corresponde ao seu tamanho real.
En este artículo se aborda la composición satírica de dos textos diferentes en cuanto al género, al espacio y al tiempo: Los grandes hombres del exilio, texto político y paródico, escrito en Londres, en el año 1852, por Marx, Engels, Ernst Dronke y Jenny Marx, y “Conto alexandrino”, narrativa ficcional de Machado de Assis, publicada en 1883, en Río de Janeiro. Sin desconsiderar esas diferencias entre los textos, el análisis busca comprender a qué necesidad responde esa elección de los autores por la sátira, concretada a partir de la configuración de personajes que, en el exilio, asumen una estatura que no corresponde a su tamaño real.
El presente trabajo procura un análisis de unos fragmentos del poeta satírico Lucilio que derivan de un pasaje de Cicerón. Para ello, se tienen en cuenta las diferentes ediciones existentes a la vez ...que propone una posible interpretación de algunas lecturas.
El propósito de este artículo es explicar la crítica que hace Hernando Domínguez Camargo de lo que él desaprueba como oficio poético, a través un examen meticuloso de algunos momentos de su única ...obra satírica en prosa: la Invectiva apologética.
In this article, I examine Anthony Trollope’s futuristic fiction
The Fixed Period
(
1882
) to discuss how the author criticizes Victorian Britain’s general pursuit of national efficiency by depicting ...a seemingly utopian nation where euthanasia of old and less productive individuals is used as an expedient means of implementing utopian values. In reading how
Period
portrays aging as a sign not only of personal deterioration but also of social inefficiency, I situate the text in the late nineteenth-century context, in which euthanasia was viewed as a countermeasure against large-scale degeneration. It is necessary to note that Trollope’s interpretation of the future without decline—without the elderly—is satiric, for he indeed speaks about the present society, obsessed with the ideology of progress. That is, although Trollope locates the mandatory euthanasia system in the future, his portrayal of it as a pivotal means of national regeneration serves to problematize the late Victorian reality, in which people felt a need to increase the size of the young and efficient generation and decrease that of the old and inefficient generation in order to prevent collective degeneration. In exploring how Trollope’s depiction of the future illuminates the seamy side of utopian productivism, I therefore suggest that he debunks the myth of youth, efficiency, and progress, which governed Victorian Britain.