Ćelije stalno proizvode slobodne radikale i reaktivne vrste kiseonika kao dio metaboličkih procesa. Povećani aerobni metabolizam tokom fizičke aktivnosti potencijalni je izvor oksidativnog stresa. Takođe, anaerobna fizička aktivnost i oksidativni stres međusobno su povezani jer intenzivna anaerobna aktivnost vodi ka oštećenjima proteina, lipida i nukleinskih kiselina u mišićnim ćelijama i krvi. Složeni sistem antioksidantne odbrane, koji ima enzimski i neenzimski dio, ima ulogu u zaštiti tkiva od prevelikih oksidativnih oštećenja. Većina do sada sprovedenih istraživanja o uticaju različitih oblika fizičke aktivnosti na nivo oksidativnog stresa potvrđuje promjene u biomarkerima koji ukazuju na lipidnu peroksidaciju i modifikacije na proteinima. Osobe koje ne treniraju, za razliku od onih koji treniraju, podložnije su većim promjenama u organizmu uzrokovanim oksidativnim stresom pri fizičkoj aktivnosti. Rezultati ciljanih istraživanja su pokazali da nema bitnih razlika između polova u nivou oksidativnog stresa pri fizičkoj aktivnosti i odgovoru organizma na eventualno primjenjenu antioksidantnu suplementaciju. Interesantno je da i pored brojnih studija, tačna lokacija nastanka oksidativnog stresa pri fizičkoj aktivnosti još uvijek nije pouzdano utvrđena. Uz navedeno, rezultati sprovedenih istraživanja pružaju nedovoljno dokaza o efektivnosti upotrebe antioksidantne suplementacije u cilju povećanja odbrane od oksidativnog stresa. Neophodno je detaljnije istražiti redoks status i oksidativni stres pri fizičkoj aktivnosti i kod sportista adolescenata.