Vitamin D označava skupinu spojeva topljivih u mastima čiju osnovu strukture čine četiri prstena kolesterola. Budući da vrlo malen broj namirnica prirodno sadržava vitamin D, glavnina tog vitamina u ljudskom organizmu potječe iz endogene sinteze u dermisu pod utjecajem ultraljubičastog zračenja. Vitamin D nastao sintezom u dermisu i onaj unijet hranom biološki su neaktivni, a aktiviraju se u jetri i bubrezima hidroksilacijom. Normalna razina vitamina D bitna je za metabolizam kosti i održavanje homeostaze kalcija i fosfata. Nadalje, gen za receptor vitamina D posvuda je eksprimiran u živim stanicama te je oko 3% ljudskoga genoma pod kontrolom vitamina D. Time se objaš- njavaju brojni izvanskeletni učinci vitamina D, poput utjecaja na skeletne mišiće, imunosni sustav, kardiovaskularni sustav te razvoj malignih bolesti i dijabetesa. Razina vitamina D procjenjuje se mjerenjem serumske koncentracije kalcidiola, glavnoga cirkulirajućeg oblika vitamina D. Prema novijim istraživanjima, prevalencija manjka vitamina D u odrasloj je populaciji visoka i u nekim sredinama prelazi 50%. Rizični faktori uključuju dojenačku i stariju životnu dob, malapsorpciju masti, oštećenje funkcije jetre ili bubrega, život u krajevima s manjkom sunčeve svjetlosti, nošenje odjeće koja prekriva veći dio tijela itd. Nadoknada vitamina D može se provoditi različitim oblicima vitamina D i njegovim analozima, među koje se ubraja i alfakalcidol. Radi se o 1-hidroksikolekalciferolu, obliku vitamina D koji se aktivira hidroksilacijom u jetri, pri čemu se hidroksilacija u bubrezima zaobilazi. Karakterizira ga brz početak djelovanja, a izostanak hidroksilacije u bubregu povoljna je karakteristika kod bolesnika s oštećenjem bubrežne funkcije i onih na dijalizi.