Afrahat redagował swoje Demonstrationes w czasie krwawych prześladowań Kościoła w Persji w latach 337-379 za panowania Szapura II (309–379). Wykład De Persecutione został w całości poświęcony zagadnieniu martyrologii perskich chrześcijan. W polemicznej argumentacji Afrahat odpiera ataki żydowskich przeciwników i dowodzi błędu ich wywodów: cierpienia Jezusa i trudną sytuację chrześcijan interpretowali oni jako dowód na kłamstwo chrystianizmu i Jego założyciela. Centralnym komponentem wykładu jest bogato udokumentowana sekcja skonstruowana na bazie wyselekcjonowanych biblijnych bohaterów, którzy byli prześladowani: Józef Egipski, Mojżesz, Jozue, Jefte, Dawid, Eliasz, Elizeusz, Ezechiasz, Jozjasz, Daniel, Chananiasz i Mardocheusz. Wszyscy oni są typami i zapowiadają Jezusa, który był prześladowany. Tworzą oni osobowe modele aplikowanej w doczesności Bożej sprawiedliwości; są wzorem ludzi sprawiedliwych, czyli tych, którzy wiernie zachowywali prawo Boże, i których to Bóg nie opuścił.