1982 Anayasası parti kapatma nedenlerini tahdidi (numerous clausus) olarak belirttiğinden bunların yasalarda çoğaltılmaması gerekmektedir. 1982 Anayasasına göre siyasi partiler sadece tüzük ve programının, Anayasanın 68. maddesinin dördüncü fıkrası hükümlerine aykırı olması; Anayasanın 68. maddesinin dördüncü fıkrasında belirtilen suçların işlendiği bir odak durumuna dönüşmesi;yabancılardan maddi yardım alınması durumlarında o partinin Anayasa Mahkemesince kapatılabileceğini hükme bağlamaktadır. Siyasi Partiler Yasasının 101. maddesi de Anayasadaki bu hükmü aynen tekrarlamaktadır. Partiler Yasasının 104. maddesi; bir siyasi partinin Siyasi Partiler Yasasının 101. maddesinin dışında kalan emredici kurallarına ve diğer yasaların siyasi partilerle ilgili emredici hükümlerine aykırılık olması durumunda, o parti hakkında Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısının Anayasa Mahkemesine başvurabileceğini hükme bağlamıştır. Siyasi Partiler Yasasının 104. maddesine göre, Anayasa Mahkemesi söz konusu hükümlere aykırılık görürse, o partiye altı ay içinde bu aykırılığın giderilmesi için ihtarda bulunacağını ve eğer aykırılık giderilmez ise, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısının o parti hakkında kapatılması için resen dava açacağını kurala bağlamıştır. Yani Siyasi Partiler Yasasının 101. maddesi dışındaki emredici hükümleri ile diğer yasalardaki partilerle ilgili emredici hükümler de kapatılmayla sonuçlanabilmektedir. Siyasi Partiler Yasası ile partilere ilişkin olarak getirilen yasaklar Anayasadaki yasak hükmün çok ötesine taşmaktadır. The Constitution of 1982 delimited (numerous clauses) the causes of dissolution of political parties for that reason the causes dissolution should not be increased by laws. According to the 1982 Constitution political parties can only be dissolved if the program and statute of the political party violate the provisions of the fourth paragraph of Article 68; if the party in question has become a center for the execution of activities violating the provisions of the fourth paragraph of Article 68; or if the political party accept financial assistance from foreigners. Article 101 of the Political Parties Act repeats exactly the above provision of the Constitution. Article 104 of the Political Parties Act stipulates that if the activities of a political party are incongruous to the mandatory rules of the Political Parties Act other than the provisions of Article 101, or other mandatory rules of other laws, the Chief Public Prosecutor of the Republic may submit an application to the Constitutional Court. If there are differences to the provisions of laws, the Constitutional Court warns the political to rectify those incongruities. If the incongruities are not rectified then the Chief Public Prosecutor of the Republic files a dissolution suit. In other words, mandatory rules of Political Parties Act other than the provisions of Article 101 and other mandatory rules of other laws related to political parties may become the causes of the dissolution of political parties. The prohibitions stipulated in the Political Parties Act exceed the prohibitions provided in the Constitution. The 1982 Constitution delimited the causes of dissolution of political parties. The Political Parties Act should not bring new prohibitions that are not stipulated in the Constitution. For that reason, the Constitutional Court should apply the Constitution not the unconstitutional provisions of those laws.