Imperijalne težnje Trećeg Reicha i Italije bile su pokretač Drugog svjetskog rata, a ideološku orkestraciju činili su rasna teorija, »evolucijski opravdavana« borba za životni prostor i anti-boljševizam. Emocionalni naboj davali su osvetoljubivost i želja za revanšizmom prema pobjednicima iz Prvog svjetskog rata te tradicionalni kršćanski antisemitizam. Europa se politički trebala vrtiti oko osovine Berlin–Rim, a činile bi je još neutralne i profašističke države te satelitske države ograničenog suvereniteta. Pored Židova i Roma, u Europi su rasno inferiornima smatrani i Slaveni općenito, posebno Česi, Poljaci, Rusi i Slovenci jer su ujedno bili i smetnja realizaciji njemačkog Lebensrauma. Rusi i Poljaci su tako, uz Židove, brojčano najveće žrtve nacističke projekcije Trećeg Reicha. Svima njima sudbinu je određivala nacistička genocidna ideologija superiornog arijevstva kao pogonskog goriva njemačkog imperijalističkog plana koji je u njima vidio samo biološki potencijal za ropsku eksploataciju.