Rad analizira mit o Puškinu u romanu Kis Tatjane Tolstoj te razlaže njegovu strukturu, glavne odrednice, osobine likova kao i njegovu intertekstualnost s ruskim klasicima i autoričinim vlastitim radovima. Roman se oslanja na dvadesetostoljetnu književnu tradiciju te uvodi novu umjetničku paradigmu koja nadopunjuje i reinterpretira mitologiju o Puškinu. Temelji mita o Puškinu u autoričinim tekstovima proizlaze iz Srebrnog doba ruske kulture i ruskog tradicionalizma, koji streme ka arhaičnom. Autorica vješto isprepliće istinite i fiktivne aspekte Puškinove biografije, njegove tekstove i aluzije čime Puškin postaje referentna točka kojom se objašnjava post-apokaliptični megalopolis. Svijet romana nalikuje Knjizi postanka i djeluje poput početnice pune plošnih likova i farse. Unatoč brojnim opisima Puškinova ironičnog i varljivog karaktera, njegova slika i dalje zadržava status misterije iz davne prošlosti. U romanu Puškinova slika predstavlja temelj svijeta, određeno sveto mjesto čija višeznačnost oblikuje tijek povijesti i kulture. Tatjana Tolstoj se ne bavi subjektivnim evaluacijama, već se usredotočuje na arhaičnu potrebu za usmenom tradicijom. Time uspostavlja glasove autora koji nadilaze granice simbolizma pisane riječi, slike i teksta.