Prema Wittgensteinovu mišljenju, temeljne propozicije ne mogu se analizirati u daljnje propozicije. U T. 4.22, Wittgenstein govori o imenima kao konstituentima temeljnih propozicija. Što misli pod imenima? Ne misli vlastita imena jer se takva imena referiraju na kompleksna bića. Prema njegovu mišljenju, »ime znači predmet« (T. 3.203), »predmeti su jednostavni« (T. 2.02), a »analiza propozicija mora nas dovesti do temeljnih propozicija koje se sastoje od imena u izravnoj povezanosti« (T. 4.221). Oko deskriptivnosti temeljnih propozicija vodi se spor. Teorija slike, prihvaćena kod ranog Wittgensteina, govori nam o tome da je nužno referirati se na neki izvanjski predmet da bi propozicija imala značenje. Međutim, u Tractatusu, nema oprimjerenja za temeljne propozicije i njihove konstituente, tj. predmete. Stoga, jednadžba između stanja stvari i temeljnih propozicija ili između predmeta i vlastitih imena možda je samo logička jednadžba bez empirijskog sadržaja, usprkos pozitivističkom čitanju Tractatusa koji promovira empirističko tumačenje. Ovaj rad nastoji pokazati da bi, polazeći od teorije slike, temeljne propozicije trebale opisivati nešto u stvarnom svijetu. Bez obzira na to, budući da ono što je njima opisano ne može biti označeno i referirano nikakvom pokaznom definicijom, osim u logičkom smislu riječi, upitan je i kontroverzan način na koji opisuju i predočuju stvarnost.