U ovom tekstu autor se bavi metodičkim propitivanjem fenomena neokonzervativizma, novih desnica i desnoga radikalizma prema strancima. Iako pripadaju tzv. desnoj političkoj fenomenologiji, neumitno je razlikovanje njihovih specifičnih i značajnih razlika. Utvrđuju se razlike između američke i evropske varijante neokonzervativizma, s posebnim osvrtom na njemački neokonzervativizam i njegov odnos prema strancima. S druge strane, razdvajanjem fenomena novih desnica od neokonzervativizma željelo se izbjeći počesto miješanje (nepreciznost) pojmova. U tom smislu nove se desnice javljaju izvan neokonzervativnoga kulturnog kruga. Za njihov odnos prema strancima značajna je biologističko-rasistička struja i grupa okupljena oko Thule seminara. U središtu interpretacije nalazi se relacija desnoga radikalizma i stranaca, koja se obrađuje na primjeru SR Njemačke. Slijedi prikaz organizacijskog i komunikacijskog ustrojstva neonacističkih grupa, te ksenofobičnih tendencija u njihovoj političkoj ideologiji. Problem ksenofobije izložen je u strukturno-antropologijskom i civilizacijskom kontekstu. Nakon toga razmatraju se uzroci i društvena uvjetovanost ksenofobije u SR Njemačkoj i eksplicira ksenofobijska poanta o »strancima kao svačijim krivcima«.