Cilj je ovog rada ispitati značenje riječi musliman ili njemačkog Muslim i odgovoriti na pitanje može li se značenje te riječi u rječnicima mapirati s pomoću klasične distribucijske analize te mogu li se tom metodom odrediti i još neka značenja. K tomu, donosi se i jednostavna metoda distribucijske značenjske analize. Istraživanje kreće od česte pretpostavke u korpusno utemeljenoj semantici i leksikografiji da se značenje riječi razumijeva iz konteksta te se na taj način mogu prepoznati polisemija i sinonimija. Članak proučava četiri mrežna korpusa za bosanski, hrvatski, njemački i srpski jezik. Prvo se analizira kontekst, uz pretpostavku da sintaktičke strukture imaju inherentno značenje u određenom okružju. Tako se pridjevski atributi koriste za analizu obilježja ključne riječi, koordinandi se koriste kao pokazatelji relevantnih kategorija, a glagoli uz koje ključna riječ ima funkciju subjekta ili izravnog objekta koriste se kao pokazatelji tipičnih radnji koje izvršava ili trpi ključna riječ. U drugom se koraku grupiraju leksemi koji se pojavljuju u ta četiri okružja te se određuju značenjske dimenzije ključne riječi. Rezultati sugeriraju da distribucijska metoda u načelu može prilično dobro mapirati rječničke definicije, no samo kada je riječ o okružju koje uključuje strukture s atributima i koordinaciju, a ne i kada se radi o sintaktičkim konfiguracijama usko vezanima uz radnju, odnosno glagol. Gledano u cjelini, najistaknutije su značenjske dimenzije leksema one koje se tiču članova vjerske zajednice, članova regionalne etničke skupine te iskušene ili potaknute agresije. Po tom se pitanju četiri korpusa značajno razlikuju: uporaba u njemačkome gotovo se isključivo odnosi na vjerske vidove pojma dok preostali korpusi sadrže etničku, odnosno regionalnu komponentu te diskurs o agresiji, koja je u njemačkome uglavnom verbalna, a u drugim korpusima fizička. Neutralne značenjske komponente riječi musliman prisutne su samo u korpusu bosanskog jezika.