Rad prikazuje razvoj i konvencije ženske književnosti unutar hrvatskog autobiografskog diskursa i književnog kanona uopće. Okvir je postmoderno tumačenje diskursa i znanstvene paradigme te fukoovsko tumačenje kontraefekata moći korišteni u feminističkoj kritici za artikulaciju subordiniranih ženskih subjekata unutar patrijarhalne ideologije. Slijed tijelo-tekst-prostor, predstavljen kao produktivan teren za interpretacije specifičnog ženskog izričaja, analizira se u roman Ljubav na posljednji pogled (2003) Vedrane Rudan. U romanu književni subjekt diskursom psovke svrgava patrijarhalne ideologeme te nadilazi tradicionalne binarne odnose. Iz tih razloga ovaj roman izlazi iz okvira chick-lit proze, kamo je uobičajeno smješten, ukazuje na problematiku autobiografskog izričaja te neuravnoteženosti individualne i grupne ženske perspektive.