U 1955. Christian de Duve i njegovi suradnici
u Belgiji nazvali su imenom lizosomi skupinu citoplazmatskih
tvorbi koje su obavijene lipoproteinskom membranom, a sadrže
enzime kisele hidrolaze. ...Biokemijski i citokemijski studij
je pokazao da su lizosomi nazočni u animalnim i biljnim eukariotskim
stanicama. S druge strane, eritrociti i prokarionske
stanice kao što su bakterije, mikoplazme i modrozelene alge
ne sadrže lizosome. Poslije je ustanovljeno da su lizosomi
uključeni u dinamiku lizosomskog sustava koji se sastoji od
različitih citoplazmatskih tvorbi kao što su primarni i sekundarni
lizosomi, postlizosomi, endosomi i autofagosomi. Te se
tvorbe međusobno spajaju, a u nekim situacijama i sa staničnom
membranom. Lizosomski sustav sudjeluje u brojnim
fiziološkim procesima poput razgradnje endogenih i egzogenih
makromolekula (proteina, lipida, polisaharida i nukleinskih
kiselina) i citoplazmatskih tvorbi (mitohondrija, peroksisoma,
Golgijeva kompleksa i dr.), regresije tkiva (žlijezda dojke
nakon laktacije), regulacije hormonske sekrecije primjerice
proinzulina u inzulin i dr. S druge strane, lizosomski je
sustav uključen u niz patoloških procesa: upala, obrambeni
mehanizam stanice (protiv bakterija i virusa), različite intoksikacije,
alergijske reakcije, stresne reakcije, ishemija, nasljedne
lizosomske bolesti (mukopolisaharidoze, sfingolipidoze,
fukozidoze i dr.), oštećenje genetskog materijala koje
dovodi do malignih transformacija itd. Pojam lizosomotropizma
uveo je de Duve 1972, a označava supstancije koje stanica
preuzima u lizosomski sustav neovisno o njihovoj kemijskoj
naravi i mehanizmu ulaska.
