Galectins are evolutionarily very old glycan-binding proteins with pleiotropic roles in innate and adaptive immunity. Until now 15 galectins have been identified in mammals with wide tissue ...distribution, intra and extracellular, with many roles in diverse immune cell processes of pathogen recognition, and fine tuning of immune responses. They act as pathogen recognition receptors (PRRs), recognizing pathogenassociated molecular patterns (PAMPs) on microorganisms and activate innate immune response. Galectin-3 (Gal-3) is a chimeric molecule, and a member of the galectin family, with proinflammatory and immunoregulatory functions. Gal-3 is a potent leukocyte activator, and is very important in leukocyte adhesion and extravasation, acting directly as an adhesive molecule. The aim of this study was to investigate how Gal-3 influences inflammatory process in experimentally induced periapical inflammatory lesions in Gal-3 knockout C57BL/6 mice one month, six weeks, and four months after disease induction. Periapical inflammatory lesions were experimentally induced using stomatological round bur. Initial dental pulp exposure to dental plaque anaerobic pathogens like P.gingivalis, P.intermedia, F.nucleatum, A.actinomycetemcomitans and others leads to severe periapical periodontitis. P.gingivalis lipopolysacharide (LPS), TLR2 and TLR4 ligand, stimulate antigen presenting cells (APC), like macrophages and dendritic cells, to produce various pro and antiinflammatory cytokines. Gal-3 is considered to be a negative regulator of LPS functions, which is why the level of cytokine production in Gal-3 negative macrophages is much higher. A significantly decreased number of neutrophils in periapical inflammatory infiltrates, with an equal number of macrophages and lymphocytes in wild and knockout mice, suggests that absence of this molecule decreases inflammatory processes in periodontium. Neutrophil granulocytes are the most numerous infiltrating cells in periapical lesions of wild type mice and macrophages in Gal-3 knockout mice. Real-time PCR detection of cytokine gene expression on mRNA level, a month after disease induction, showed a significant increase of proinflammatory cytokine IL-1β, IL-6, IL-17, IL-12, IL-23, IL-4 and IL-18 mRNA levels in Gal-3 knockout mice, compared to wild type and significant decrease of TNFα, IFNγ, IL-1α, IL-21, IL-10, and TGFβ mRNA levels. Also significant increase of TLR2, TLR4 and IL-8 chemokine mRNA levels were detected compared to wild type. IL-21 gene expression was not detected in healthy tissue, and levels of IL-12 mRNA were higher in healthy periapical tissue, compared to periapical inflammatory lesions. These results indicated that a Th17 type of adaptive immune inflammatory response is ongoing in periapical lesions, and that IL-17 and IL-8 are responsible for neutrofil recruitment and exacerbation of chronic periodontitis in wild type and Gal-3 knockout mice. The fact that the number of neutrofils in Gal-3 knockout mice periapical lesions is significantly lower, although the gene expression of proinflammatory cytokines IL-1β, IL-6, IL-17 and IL-8 is much higher than in wild type C57BL/6 mice, suggests that other mechanisms, not only cytokine expression, are involved in neutrofil infiltration.
Galektini su evolutivno veoma stari plejotropni proteini sa različitim funkcijama u urođenom i stečenom imunitetu. Do danas je kod sisara u mnogim tkivima, intra i ekstraćelijski, otkriveno ukupno 15 galektina sa nizom uloga u prepoznavanju patogena i finoj regulaciji imunološkog odgovora. Galektini se ponašaju kao receptori (PRR) za prepoznavanje zajedničkih molekularnih obrazaca mikroorganizama (PAMP) koji aktiviraju urođeni imunološki odgovor. Galektin-3 je himerični član familije galektina koji ispoljava proinflamatorno ali i imunoregulatorno delovanje. Snažan je aktivator leukocita i delujući kao adhezivni molekul važan je za njihovu direktnu adheziju za endotelne ćelije i proces ekstravazacije. Cilj ovog istraživanja bio je ispitivanje uticaja galektina-3 na razvoj eksperimentalno izazvanih periapeksnih inflamatornih lezija kod galektin-3 nokaut miševa mesec dana, šest nedelja i četiri meseca od izazivanja oboljenja. Periapeksne inflamatorne lezije izazvane su otvaranjem komunikacije između usne duplje i zubne pulpe stomatološkom burgijom. Prodor patogenih anaeroba dentalnog plaka P.gingivalis, P.intermedia, F.nucleatum, A.actinomycetemcomitans i drugih u zubnu pulpu vodi do razvoja snažnog periodontitisa. Lipopolisaharid (LPS) P.gingivalis, ligand TLR2 i TLR4, stimuliše lučenje različitih proinflamatornih i antiinflamatornih citokina od strane antigen prezentujućih ćelija (APĆ), pre svega makrofaga i dendritskih ćelija (DĆ). Galektin-3 je negativni regulator funkcije LPS pa je sekrecija citokina od strane makrofaga galektin-3 nokaut miševa povećana u odnosu na miševe divljeg tipa. Značajno smanjen broj neutrofilnih granulocita u periapeksnim inflamatornim infiltratima ovih životinja u odnosu na divlji tip, uz približno jednak broj makrofaga i limfocita, ukazuje da nedostatak ovog molekula smanjuje intenzitet inflamatornih procesa u periodoncijumu. Neutrofilni granulociti su najbrojnije ćelije u periapeksnim inflamatornim lezijama miševa divljeg tipa a makrofagi kod galektin-3 negativnih nokaut miševa. Real-time PCR detekcijom ekspresije gena za proinflamatorne i antiinflamatorne citokine na nivou informacione RNK (iRNK), mesec dana od izazivanja oboljenja utvrđeno je značajno povećanje ekspresije gena za proinflamatorne citokine IL-1β, IL-6, IL-17, IL-12, IL-23, IL-4 i I L-18 kod galektin-3 nokaut miševa u odnosu na miševe divljeg tipa i značajno smanjenje ekspresije gena za TNFα, IL-1α, IFNγ, IL-21, IL-10, i TGFβ. Detektovano je i povećanje ekspresije gena za TLR2, TLR4 i hemokin IL-8 u odnosu na periapeksne lezije kod miševa divljeg tipa. U zdravom tkivu nije detektovana ekspresija gena za IL-21 dok je ekspresija gena za proinflamatorni citokin IL-12, promoter Th1 tipa inflamatornog odgovora smanjena u inflamiranom tkivu. Dobijeni rezultati ukazuju da u periapeksnim lezijama ispitivanih miševa dominira Th17 tip stečenog imunološkog inflamatornog odgovora i da su IL-17 i IL-8 direktno odgovorni za pristizanje neutrofilnih granulocita u inflamirano područje i egzacerbaciju hroničnog periodontitisa kod galektin-3 nokaut i miševa divljeg tipa. Broj neutrofilnih granulocita u tkivu periapeksnih inflamatornih lezija galektin-3 nokaut miševa značajno je manji iako je ekspresija gena za proinflamatorne citokine IL-1β, IL-6, IL-17 i IL-8 značajno povećana u odnosu na tkivo periapeksnih lezija miševa divljeg tipa, što ukazuje na uticaj i drugih mehanizama, ne samo sekrecije citokina, u proces infiltracije neutrofilnih granulocita.
Introduction: Meningiomas represent about 15% of all intracranial neoplasms, and are generally extra-axial and benign, but in more than 50% are accompanied by PTE which can increase the difficulty of ...surgical resection and affect the prognosis after surgical treatment. Increased expression of vascular endothelial growth factor (VEGF) plays significant role in meningioma hypervascularity and PTE genesis that also influences the prognosis in surgically treated patients. Aim: The aim of our study was to investigate the influence of peritumoral edema and angiogenesis (VEGF expression), microvascular density, and proliferative cell potential on prognosis in aspect of morbidity and postoperative complications after intracranial meningioma surgery. Material and methods: The analysis of clinical, neuroradiological, and histological data, with follow-up period of at least one year, of 78 microsurgically treated patients with intracranial supratentorial meningioma was performed. Presence or absence of PTE was examined on preoperative CT scan or MRI, and width of PTE was measured in millimeters (in direction of maximal tumor diameter). Angiogenesis was evaluated by imunohistochemical analyses for detection of VEGF (level of imunoexpression), microvascular density (by marking blood vessels on CD34), and proliferative potential detection (with Ki-67 antigen in tumor tissue). Results: Severity of peritumoral edema (PTE) showed significant correlation with VEGF expression, and all patients with large PTE (> 40 mm) had high level of VEGF expression (> 50%). Treatment outcome was significantly better in patients with low VEGF expression (p<0.05). All of the monitored postoperative complications were more frequent in the group with PTE. Duration of intensive care treatment in the group with PTE (mean: 6.85 days) was significantly longer than in the group without PTE (mean: 3.68 days; p=0.03). In the group without PTE, treatment outcome was significantly better than in patients with PTE (p<0.01). Conclusion: Peritumoral edema in intracranial meningiomas has significant influence on prognosis in surgically treated patients, in terms of increased risk of morbidity and postoperative complications. VEGF expression is strongly correlated with PTE formation, and also affects the outcome in the management of patients with intracranial meningioma.
Uvod: Meningiomi predstavljaju oko l5 % svih intrakranijalnih neoplazmi i po pravilu su benigni i ekstraaksijalni tumori, ali uprkos tome u preko 50% slučajeva praćeni su peritumorskim edemom što može uticati na težinu hirurške resekcije i prognozu lečenih pacijenata. Povećana ekspresija faktora angiogeneze, pre svega vaskularnog endotelijalnog faktora rasta (VEGF), značajno je povezana sa hipervaskularizacijom meningioma i peritumorskim edemom, što takođe može uticati na prognozu hirurški lečenih pacijenata. Cilj: Cilj naše prospektivne studije je bio da se ispita uticaj peritumorskog edema i angiogeneze (ekspresije VEGF), mikrovaskularne gustine, i proliferativnog ćelijskog potencijala na prognozu u smislu morbiditeta i postoperativnih komplikacija kod pacijenata operisanih od intrakranijalnih meningioma. Materijal i metode: Kod 78 pacijenata operisanih od intrakranijalnih meningioma supratentorijalne lokalizacije urađena je analiza kliničkih, neuroradioloških, i histopatoloških parametara sa periodom praćenja od najmanje godinu dana. Procena prisustva peritumorskog edema je izvršena na osnovu CT i/ili NMR pregleda i određena kvantitativno merenjem njegove širine izražene u milimetrima (u pravcu najšireg dijametra tumora). Angiogeneza je ispitivana imunohistohemijskom analizom VEGF (stepen imunoekspresije), mikrovaskularne gustine (markiranjem krvnih sudova na CD 34), i proliferativnog potencijala (sa Ki67 u tumorskom tkivu). Rezultati: Utvrđena je značajna korelacija veličine peritumorskog edema (PTE) sa ekspresijom VEGF, svi pacijenti sa velikim PTE (> 40 mm) imali su visok stepen ekspresije VEGF (> 50%). Ishod lečenja je bio značajno bolji kod pacijenata sa niskom ekspresijom VEGF (p<0.05). Sve zabeležene postoperativne komplikacije imale su veću učestalost u grupi sa PTE. Dužina lečenja u jedinici intenzivne nege u grupi sa PTE (prosečno: 6.85 dana) je bila značajno veća nego u grupi bez PTE (prosečno: 3.68 dana; p=0.03). U grupi pacijenata bez PTE ishod lečenja je bio značajno bolji nego kod pacijenata sa PTE (p<0.01). Zaključak: Peritumorski edem kod intrakranijalnih meningioma ima značajan uticaj na prognozu kod hirurški lečenih pacijenata u smislu povećanog rizika od morbiditeta i postoperativnih komplikacija. Ekspresija VEGF je značajno povezana sa stvaranjem PTE, i sa tim u vezi značajno utiče na ishod lečenja kod pacijenata sa intrakranijalnim meningiomima.
Myeloproliferative neoplasms (MPN) are chronic hematological malignancies
that are characterized by autonomous proliferation of committed hematopoietic
progenitors and aberrant activation of tyrosine ...kinase signaling pathways, in
combination with a strong response to cytokines and growth factors. Three
major entities constitute MPN: polycythaemia vera (PV), essential
thrombocythemia (ET) and primary myelofibrosis (PMF). One of the
complications of these diseases is their late evolution into acute myeloid
leukemia. Important feature of these diseases is the presence of missense
mutation JAK2- V617F and its variable representation among MPN entities. It
is also shown that there is socalled effect of "gene dosage" in these
patients, meaning that a different level of V617F alleles influences the
clinical picture of the disorders. JAK2-V617F mutation occurs in 80% of cases
on a specific haplotype, called 46/1 haplotype. Exact mechanism of action of
this set of SNPs, that are located within the JAK2 gene, has not been
determined yet. One of the possible mechanisms could be that it effects
transcription. Among eight SNPs, included in this haplotype, SNP rs12343867
has drawn special attention because of its strong association with the MPN.
The process of apoptosis is deregulated in hematological malignancies,
leading to resistance of cancer cells to death signals, thus providing them a
longer life span compared to normal cells. The process of apoptosis has not
been extensively studied in MPN, although it is known that it is directly
affected by the JAK2-V617F mutation. Specifically, the main signaling pathway
through STAT5 protein directly activates anti-apoptotic BCL2- xL protein,
thereby reducing apoptosis. Deregulation of other apoptotic pathways in MPN
is not fully understood. Aims and methods The aim of our study was to
investigate markers that participate in processes of cell proliferation and
apoptosis in patients with MPN. Therefore, the research included the study of
JAK2-V617F and FLT3-ITD mutations, molecular markers involved in the process
of proliferation. These mutations were detected by PCR-based methods. Using
qPCR method, the proportion of V617F mutant allele was determined. The method
of DNA sequencing has been used to analyze part of intron 14 of the JAK2
gene, containing the SNP rs12343867. We further characterized its function in
vitro and in vivo, and analyzed its effect on transcription of JAK2 gene. In
this segment of the study we used methods of recombinant DNA, transient
transfection of K562 cells, a functional CAT assay and EMSA assay. Using
RT-qPCR we studied resistance of MPN granulocytes to apoptosis, monitoring
the expression of markers of both internal (BCL2, BAX and BCL2L12) and
external (FASR) apoptotic pathway. Results, discussion and conclusions Out of
a total of 199 analyzed patients with MPN, JAK2-V617F mutation was detected
in 53% of patients with ET, 78% of patients with PV and 38% of patients with
MF. As to the proportion of V617F allele, we found that patients with ET have
low level of mutant allele (27%), patients with PV harbor higher mutant
allele proportion (44%), whereas in patients with MF V617F mutant allele is
predominant (81%). Studying the presence of FLT3-ITD mutation, we concluded
that this mutation is neither present in JAK2-V617F negative (15/33), nor in
JAK2-V617F positive (18/33) subjects. Our results indicate that in the early
stages of MPN, FLT3-ITD mutation is not an event that influences the
proliferative capacity of the malignant clone. Functional analysis of intron
14 of the JAK2 gene, harboring SNP rs12343867, has demonstrated that this DNA
region has a strong potential for transcriptional repression. For the first
time it was shown that some intronic element of the JAK2 gene is a
transcriptional regulatory element. It was found that protein complex that
interacts with this regulatory region contains transcription factor MEIS1/2,
which is specifically bound only when nucleotide C is present within the
intron sequence. We also found that JAK2 gene expression is under the strong
influence of JAK2-V617F mutation, and that the haplotype has no significant
role in the regulation of JAK2 gene expression. Investigation of apoptotic
markers in patients with MPN has shown altered expression of genes involved
in both external and internal apoptotic pathway. It was also noted that the
JAK2-V617F mutation does not affect the level of expression of these
apoptotic markers. This result demonstrates that apoptosis is deregulated in
patients with MPN, being an important mechanism of accumulation of the
malignant clone. In summary, the results of this study contributed to better
understanding of the molecular basis of MPN and shed new light on the
transcriptional regulation of JAK2 gene, providing another aspect of complex
JAK2 gene action in the etiology of these disorders.
SA Mijeloproliferativne neoplazije (MPN) su hronični hematološki maligniteti
koji se odlikuju autonomnom proliferacijom opredeljenih progenitora
hematopoeze i aberantnom aktivacijom tirozin kinaznih signalnih puteva u
kombinaciji sa snažnim odgovorom na citokine i faktore rasta. Tri bolesti
predstavljaju MPN u užem smislu: policitemija vera (PV), esencijalna
trombocitemija (ET) i mijelofibroza (MF). Jedna od komplikacija ovih
oboljenja je njihova kasna evolucija u akutnu mijeloidnu leukemiju (AML).
Važno obeležje ovih bolesti ja prisustvo „missense“ JAK2-V617F mutacije u sve
tri bolesti, a procenat zastupljenosti mutacije po bolestima je različit.
Takođe pokazano je da kod ovih pacijenata postoji tzv. efekat “doze gena”,
odnosno da različit nivo V617F alela utiče kliničku sliku bolesti. JAK2-V617F
mutacija događa se u 80% slučajeva na specifičnom haplotipu koji je nazvan
46/1 haplotip. Na koji način ovaj niz SNP-ova, koji se nalaze u JAK2 genu,
predisponira nastajanje mutacije kao i njen uticaj na fenotip MPN, još nije
utvrđeno. Jedan od mogućih mehanizama je uticaj ovog haplotipa na
transkripciju. Posebnu pažnju u okviru 46/1 haplotipa je privukao SNP
rs12343867, koji u potpunosti asocira sa MPN. Proces apoptoze je deregulisan
u hematološkim malignitetima, što dovodi do rezistencije malignih ćelija na
signale smrti i obezbeđuje im duži život u odnosu na normalne ćelije. Proces
apoptoze nije detaljno izučen kod MPN, mada se zna da je direktno pogođen
JAK2-V617F mutacijom. Naime, glavni signalni put preko STAT5 (Signal
Transducers and Activators of Transcription) proteina direktno aktivira anti-
apoptotski BCL2-xL protein, čime se smanjuje apoptoza. Deregulacija ostalih
apoptotskih puteva u MPN nije u potpunosti rasvetljena. Ciljevi istraživanja
i metode Cilj našeg istraživanja je bio ispitivanje markera koji učestvuju u
procesima proliferacije i apoptoze kod pacijenata sa MPN. Stoga je
istraživanje obuhvatilo proučavanje mutacija JAK2-V617F i FLT3-ITD,
molekularnih markera uključenih u proces proliferacije. Ove mutacije
detektovane su metodama baziranim na PCR. Metodom qPCR određen je udeo
zastupljenosti mutiranog V617F alela. Metodom sekvenciranja je analiziran DNK
region u intronu 14 JAK2 gena u kome se nalazi SNP rs12343867. Okarakterisana
je njegova funkcija in vitro i in vivo i analiziran njegov uticaj na
transkripciju JAK2 gena. U ovom segmentu istraživanja korišćene su metode
rekombinantne DNK, tranzijentna transfekcija K562 ćelija, funkcionalni CAT
esej i EM
Mijeloproliferativne neoplazije (MPN) su hronični hematološki maligniteti
koji se odlikuju autonomnom proliferacijom opredeljenih progenitora
hematopoeze i aberantnom aktivacijom tirozin kinaznih signalnih puteva u
kombinaciji sa snažnim odgovorom na citokine i faktore rasta. Tri bolesti
predstavljaju MPN u užem smislu: policitemija vera (PV), esencijalna
trombocitemija (ET) i mijelofibroza (MF). Jedna od komplikacija ovih
oboljenja je njihova kasna evolucija u akutnu mijeloidnu leukemiju (AML).
Važno obeležje ovih bolesti ja prisustvo „missense“ JAK2-V617F mutacije u sve
tri bolesti, a procenat zastupljenosti mutacije po bolestima je različit.
Takođe pokazano je da kod ovih pacijenata postoji tzv. efekat “doze gena”,
odnosno da različit nivo V617F alela utiče kliničku sliku bolesti. JAK2-V617F
mutacija događa se u 80% slučajeva na specifičnom haplotipu koji je nazvan
46/1 haplotip. Na koji način ovaj niz SNP-ova, koji se nalaze u JAK2 genu,
predisponira nastajanje mutacije kao i njen uticaj na fenotip MPN, još nije
utvrđeno. Jedan od mogućih mehanizama je uticaj ovog haplotipa na
transkripciju. Posebnu pažnju u okviru 46/1 haplotipa je privukao SNP
rs12343867, koji u potpunosti asocira sa MPN. Proces apoptoze je deregulisan
u hematološkim malignitetima, što dovodi do rezistencije malignih ćelija na
signale smrti i obezbeđuje im duži život u odnosu na normalne ćelije. Proces
apoptoze nije detaljno izučen kod MPN, mada se zna da je direktno pogođen
JAK2-V617F mutacijom. Naime, glavni signalni put preko STAT5 (Signal
Transducers and Activators of Transcription) proteina direktno aktivira anti-
apoptotski BCL2-xL protein, čime se smanjuje apoptoza. Deregulacija ostalih
apoptotskih puteva u MPN nije u potpunosti rasvetljena. Ciljevi istraživanja
i metode Cilj našeg istraživanja je bio ispitivanje markera koji učestvuju u
procesima proliferacije i apoptoze kod pacijenata sa MPN. Stoga je
istraživanje obuhvatilo proučavanje mutacija JAK2-V617F i FLT3-ITD,
molekularnih markera uključenih u proces proliferacije. Ove mutacije
detektovane su metodama baziranim na PCR. Metodom qPCR određen je udeo
zastupljenosti mutiranog V617F alela. Metodom sekvenciranja je analiziran DNK
region u intronu 14 JAK2 gena u kome se nalazi SNP rs12343867. Okarakterisana
je njegova funkcija in vitro i in vivo i analiziran njegov uticaj na
transkripciju JAK2 gena. U ovom segmentu istraživanja korišćene su metode
rekombinantne DNK, tranzijentna transfekcija K562 ćelija, funkcionalni CAT
esej i EMSA esej. Metodom RT-qPCR je proučavana rezistencija granulocita
pacijenata s
Introduction: Breast cancer is a heterogeneous disease and the most common malignancy in women with increasing incidence in recent years. According to immunohistochemical expression of estrogen ...receptor (ER-R), progesterone receptor (PR-R) and HER-2 four different molecular subtypes of breast cancer were identified: luminal A (ER-R+ and / or PR-R+, HER-2-), luminal B (ER-R+ and / or PR-R+, HER- 2+), HER-2 positive (ER-R- and / or PR-R-, HER-2+) and triple negative (ER-R- and / or PR-R-, HER-2-) breast cancer subtypes. HER-2 and TOP2A genes are amplified in 20– 30 % of breast cancers. Amplification of HER-2 and TOP2A genes are associated with a poor prognosis and predictive response to treatment by Herceptin and anthracycline. Co-amplification of HER-2 and TOP2A has been seen in approximately 12–38 % of patients with breast cancers. A few retrospective studies have reported that TOP2A gene amplification occurs almost exclusively in conjunction with HER-2 gene amplification. Aim: The aim of our study is to investigate HER-2 and TOP2A gene aberrations and their correlation with apoptotic and proliferative indexes, Bcl-2, p53, ER-R, PR-R, HER-2, TOP2A, BRCA1, clinicopathological parameters and overall survival in four molecular subtypes of breast cancer. Material and methods: Sixty paraffin-embedded breast cancer tissue samples were studied immunohistochemically for the expression of ER-R, PR-R, HER-2, p53, Bcl-2, ssDNA, Ki67, BRCA1, TOP2A and FISH for HER-2 and TOP2A gene aberrations. HER-2 and TOP2A gene copy number were analyzed by HER-2 FISH pharmDxTM kit and TOP2A FISH pharmDxTM kit (DakoCytomation), respectively. Results: Clinicopathological parameters - The ages of patients ranged from 38 to 87 years (64.79 ± 21). The tumor size ranged between 0.4 and 5.5 cm, and the histological grades were G1, G2 and G3 in 6 (10 %), 25 (41.7 %), and 17 (28.3 %) patients, respectively. In 26 patients (43.4 %) lymph node status was negative; while in 22 patients (36.6 %) was detected positive lymph node status. Distant metastasis characterized 7 (15.3 %) patients and in 39 (84.7 %) patients we did not find a distant metastasis. HER-2 and TOP2A gene aberrations in four molecular subtypes of breast cancer - Among 24 patients of luminal A subtype, only in one case (1/24, 4.2 %) a low level of HER-2 gene amplification was detected, while 3 cases (3/24, 12.5 %) were highly amplified for TOP2A, 5 cases (5/24, 20.8 %) had low level of TOP2A gene amplification and in one case (1/24, 4.2 %) TOP2A gene deletion was detected. We characterized 5 cases with low (5/26, 19.3 %) and 6 cases with high (6/26, 23 %) level of HER-2 gene amplification in total 26 patients of luminal B subtype of breast cancer. In the same subtype, a low level of TOP2A gene amplification was detected in 6 cases (6/26, 23.1 %), high level in 5 cases (5/26, 19.2 %) and in 4 cases (4/26, 15.4 %) were detected TOP2A gene deletion. In patients with triple negative subtypes of breast cancer, only one case (1/4, 25 %) had a low level of TOP2A gene amplification whereas all other cases did not have HER-2 or TOP2A gene aberrations. In HER-2 positive subtype of breast cancer, we characterized 4 cases (4/6, 66.7 %) with high amplified HER-2 gene, and one case (1/6, 16.7 %) with a low level of HER-2 gene amplification. TOP2A gene had a low level of amplification in 3 cases (3/6, 50 %) and in one case (1/6, 16.7 %) a high level of TOP2A gene amplification was registered. Correlation between HER-2 and TOP2A gene aberrations with expression of other biological markers - HER-2 gene aberrations correlated negatively with ER-R, PR-R and Bcl-2 protein, while statistically significant positive correlation was detected between HER-2 gene aberrations and HER-2 receptor expression and TOP2A gene aberrations. HER-2 gene aberrations correlated positively with p53 protein expression in triple negative breast cancer subtype. Statistically significant negative correlation was detected between the expression of TOP2A and BRCA1 protein in comparison with the HER-2 gene status in triple negative breast cancer subtype. In luminal A molecular breast cancer subtype, TOP2A gene aberration negatively correlated with Bcl-2 protein expression. Survival analysis and therapy - Treatment was nonrandomized and consistent with endocrine therapy, chemotherapy, radiotherapy, Herceptin and their different combinations. In the most patients from all four molecular subtypes of breast cancer a combination of chemotherapy agents (AC, CMF), hormonal therapy (tamoxifen, nolvadex) and radiotherapy was applied. Follow-up of the patients extended from January 2009. to February 2013. Two patients died of breast carcinoma and 39 patients did not have symptoms of remission. The median of disease free survival (DFS) and overall survival (OS) were 34.8 months. We found that DFS and OS were significantly longer (44.8 ± 10.2 months) in patients with HER-2 positive molecular subtype. The shortened OS characterized patients with triple negative breast cancer subtype (19.5 ± 18 months). Conclusion: The results of this study showed that luminal A and B subtypes of breast cancer are generally characterized by small tumor size, negative lymph node status, as well as a longer period of overall survival compared to the triple negative breast cancer subtype. Breast cancers from luminal A and B subtypes are characterized with low levels of p53 protein expression and proliferative index, but high level of Bcl-2 protein expression. In HER-2 positive breast cancer subtype tumor has negative expression for Bcl-2 protein, low level of apoptotic index, and high level of HER-2 and TOP2A gene aberrations. Luminal A and B breast cancers have a more favourable prognosis, small occurrence of metastases and good response to hormonal therapy (nolvadex, tamoxifen), compared to the triple negative and HER-2 positive tumors. Also, patients in luminal A and B breast cancer subtypes are characterized by a high proportion of cases with amplification and deletion of TOP2A gene in comparison to HER-2 gene status, justifying TOP2A significance as an individual prognostic marker regarding anthracycline therapy. According to presented results we concluded that the luminal A and B breast cancer subtypes on one side and triple negative and HER-2 positive breast cancer molecular subtypes on the other side share similar specific model of expression of studied biological markers that are important for the choice of therapy, prediction response to therapy and outcome of the disease in patients with breast cancer.
Uvod: Karcinom dojke predstavlja jako heterogeno oboljenje kao i jedno od najzastupljenijih malignih bolesti u opštoj ženskoj populaciji. Na osnovu prisustva i nivoa ekspresije ER-R, PR-R i HER-2 receptora ostvarena je podela na četiri molekularna tipa karcinoma dojke: luminalni A (ER-R+ i / ili PR-R+, HER-2-), luminalni B (ER-R+ i / ili PR-R+, HER-2+), HER-2 pozitivni (ER-R- i /ili PR-R-, HER-2+) i trostruko negativni (ER-R- i / ili PR-R-, HER-2-) tip karcinoma dojke. U oko 20 do 30% karcinoma dojke javlja se amplifikacija HER-2 i TOP2A gena. Amplifikacija HER-2 i TOP2A gena je povezana sa lošijim ishodom bolesti, agresivnijim tokom i dobrim odgovorom pacijentkinja na terapiju Herceptinom i antraciklinima. Koamplifikacija HER-2 i TOP2A gena je prisutna u 12 do 38% karcinoma dojke. Na osnovu rezultata nekoliko studija postavljena je hipoteza po kojoj se amplifikacija TOP2A gena javlja isključivo sa amplifikacijom HER-2 gena, mada postoje i drugačija, suprotna mišljenja. Cilj: Cilj naše studije bio je da se odrede genski statusi HER-2 i TOP2A kao i njihova korelacija sa apoptotskim i proliferativnim indeksom, nivoom ekspresije ER-R, PR-R i HER-2 receptora, TOP2A, BRCA1, Bcl-2 i p53 proteina, osnovnim kliničko-patološkim parametrima kod tumora dojke 60 pacijentkinja podeljenih u četiri molekularna tipa. Materijal i metode: Šezdeset tkivnih uzoraka karcinoma dojke ispitivano je imunohistohemijskom metodom na prisustvo i stepen ekspresije ER-R, PR-R, HER-2, p53, Bcl-2, TOP2A, BRCA1, ssDNA, Ki67, kao i FISH metodom na stepen genske modifikacije HER-2 i TOP2A. Stepen modifikacije HER-2 i TOP2A gena analiziran je primenom HER-2 FISH pharmDxTM kit i TOP2A FISH pharmDxTM kit (DakoCytomation). Rezultati: Kliničko-patološki podaci - Starost ispitanica se kretala u rasponu između 38 i 87 godina (64.79 ± 21). Veličina tumora se kretala u opsegu između 0.4 i 5.5 cm, dok je histološki gradus G1 bio zastupljen kod 6 (10%) karcinoma, histološki gradus G2 kod 25 (41.7%) i histološki gradus G3 kod 17 (28.3%) karcinoma dojke. Kod 26 (43.4%) ispitanica infiltracija regionalnih limfnih čvorova tumorskim ćelijama je bila odsutna, dok je kod 22 (36.6%) ispitanice zabeležena pozitivna infiltracija regionalnih limfnih čvorova. Metastaze su prisutne kod sedam ispitanica dok je kod 39 ispitanica registrovan uredan nalaz bez prisustva mestastaza. HER-2 i TOP2A genske aberacije kod ispitanica sa četiri različita molekularna tipa karcinoma dojke - U luminalnom A tipu karcinoma dojke amplifikacija HER-2 gena je zastupljena samo u jednom tumoru (1/24, 4.2%), dok je visok nivo amplifikacije TOP2A gena zabeležen u tri karcinoma (3/24, 12.5%), nizak nivo amplifikacije u pet (5/24, 20.8%), dok je delecija TOP2A gena zastupljena u karcinomu jedne ispitanice (1/24, 4.2%). Nizak nivo amplifikacije HER-2 gena zabeležen je u pet (5/26, 19.3%) dok je visok nivo genske amplifikacije zabeležen u šest karcinoma (6/26, 23%) luminalnog B tipa. Genske modifikacije TOP2A su bile učestalije u odnosu na HER-2 u tumorima ispitanica luminalnog B tipa. Nizak nivo amplifikacije TOP2A karakterisao je tumore šest ispitanica (6/26, 23.1%), visok nivo amplifikacije zabeležen je u karcinomima pet ispitanica (5/26, 19.2%), dok je TOP2A genska delecija zastupljena u četiri tumora (4/26, 15.4%). Nizak nivo amplifikacije TOP2A gena zastupljen je samo u jednom tumoru (1/4, 25%) trostruko negativnog tipa. Visok nivo a
Iako su cijepljenje i istraživanja nakon cijepljenja znatno dobila na važnosti u borbi protiv bolesti u akvakulturi, malo se zna o mehanizmu imunološke zaštite u cijepljenih riba nakon izazivačke ...infekcije. U ovom se istraživanju pokušalo rasvijetliti mehanizam zaštite nakon cijepljenja modificiranim cjepivom pripravljenim od rekombinantnog proteina R (rOmpR) vezanog na adjuvans u vrste Labeo rohita (za Indiju važne vrste šarana) i izazivačke infekcije vrstom Aeromonas hydrophila. U tu svrhu analizirana je ekspresija niza imunosnih molekula (IgM, faktor 3 komplementa, interleukin 1β, interleukin 6, faktor tumorske nekroze α, interleukin 15, MHC I and MHC II) u bubrežnim tkivima cijepljenih riba 0, 12, 24, 48, 72 i 120 h nakon izazivačke infekcije. Više razine transkripata IgM, MHC I i MHC II bile su očite u skupina cijepljenih OmpR-om s mineralnim uljem kao adjuvansom i modificiranim OmpR-om s mineralnim uljem u različitim vremenskim razmacima nakon izazivačke infekcije kao i onih koje nisu bile podvrgnute izazivačkoj infekciji. Rana pojava proupalnih citokina i ekspresije većine imunosnih gena bila je više izražena u cijepljenih riba u različitim vremenskim točkama nakon izazivačke infekcije što upućuje na bolji imunosni odgovor u tih riba. Ovo istraživanje naznačuje aktivaciju i humoralne i stanične imunosti u cijepljenih rohu riba nakon izazivačke infekcije bakterijom A. hydrophila.
Patlidžan (Solanum melongena L.) je jedna od najčešće konzumiranih vrsta povrća u svijetu. Glikoalkaloidi nastaju u patlidžanu kao toksični sekundarni metaboliti, a mogu štetno djelovati na zdravlje ...čovjeka, osobito ako je njihov udjel veći od preporučene maksimalne doze od 200 miligrama po kilogramu svježe mase. U ovom su radu ispitani udjel solasonina i ekspresija gena koji kodira za solasodin galaktoziltransferazu (SGT1) u različitim tkivima (zreli list, pupoljak, te nezreli, tehnološki zreli i fiziološki zreli plod) dvaju genotipova patlidžana (D1 i J10) uzgojenih na polju u Iranu. Najveći maseni udjel solasonina pronađen je u genotipu D1 i to u pupoljcima (135,63 μg/g), zatim u lišću (113,29 μg/g), fiziološki zrelom plodu (74,74 μg/g), nezrelom plodu (61,33 μg/g) i tehnološki zrelom plodu (21,55 μg/g). Usporedbom je genotipova utvrđeno da je plod genotipa J10, koji ima izraženiju gorčinu, sadržavao veći maseni udjel solasonina, jednog od glavnih čimbenika razvoja gorkog okusa biljaka. Aktivnost se gena SGT1 povećala u oba genotipa gotovo usporedno s povećanjem koncentracije solasonina. Transkripcija gena bila je bitno veća u genotipu J10 nego u D1. Iako se oba genotipa mogu preporučiti za konzumaciju, genotip D1 se pokazao prikladnijim za svakodnevnu uporabu.
Paraflagelarni štapić glavna je strukturna komponenta tripanosomskog biča i dio je kompleksa filamenaza koji teku paralelno s aksonemom duž biča. Istraživanje je provedeno kako bi se ispitalo ...postojanje paraflagelarnog gena Rod 2 (PFR2) u bičaša Trypanosoma evansi koji invadira goveda u Indiji. Lokalni izolat T. evansi prikupljen od prirodno invadiranih krava umnožen je u Wistar štakora. Komplementarna DNA (cDNA) sintetizirana je iz RNA obrnutom transkripcijom iz stanica neinvadiranih nositelja T. evansi parazita. Pročišćeni PCR produkt (gen PFR2 bičaša T. evansi) kloniran je u vektorski sustav pTZ57R/T. Nukleotidna sekvencija gena PFR2 bičaša T. evansi, izolat S.V.V.U. (pristupni broj KT277497) dobivena u ovom istraživanju pokazala je 100 %-tnu sličnost s izolatom T. evansi China i 99 %-tnu s izolatom T. evansi Izatnagar i Bikaner. Rekombinantni protein ponovno je kloniran u sustavu pET 32a i prikazan u sustavu BL21 (DE3) pLysS. Gen PFR2 bičaša T. evansi, izolat S.V.V.U. dalje je karakteriziran određivanjem proteinskog profila metodama SDS-PAGE i Western blotting. Indirektni test ELISA optimiziran je za dokaz titra specifičnih protutijela za rekombinantni protein gena PFR2 bičaša T. evansi. U kinetoplastida gen PFR2 izrazito je očuvan. Stoga bi se gen PFR2 mogao upotrijebiti za cjepivo te kao dijagnostički antigen.
Različita ekspresija gga-miR-142-3p mikroRNA hemopoetskog podrijetla daje nove mogućnosti razumijevanja njezine ključne uloge u embrionalnom razvoju limfnih organa i funkcionalnih zbivanja u pilećem ...zametku. Za otkrivanje uloge gga-miR-142-3p in ovo provedeno je utišavanje zaključanom nukleinskom kiselinom što preko anti-miR-gga-miR-142-3p preinačuje razvojne i funkcionalne sposobnosti limfnih i drugih organa. Bioinformatička analiza ciljnih gena za gga-miRNA-142-3p otkriva da gen XPO1 ima konzervirana mjesta vezanja na 3’UTR. Gen XPO1 bio je potvrđen kao cilj za gga-miR-142-3p uporabom tehnologije temeljene na qPCR SYBR zelenilu, što je bilo dokazano njegovom povećanom ekspresijom u tkivima pilećih zametaka s utišanim gga-miR-142-3p. Patohistološke promjene u imunosnim i unutarnjim organima pokazuju da sustavno utišavanje gga-miR-124-3p vodi do prevelike ekspresije gena XPO1 tijekom embrionalnog razvoja. To mijenja zadaću imunosnih organa s obzirom na strukturni integritet, imunosni odgovor, prijenos poruka te migraciju B i T limfocita tijekom razvoja pilećih zametaka. Rezultati jasno naznačuju da te promjene mogu preinačiti postnatalni razvoj i funkcije imunosnih organa te mogu dovesti do razvoja imunološki oslabljenih pilića.
PDF
