Legal systems across the world contain the obligation to prevent ‘absurd interpretations’ of law. In international law, an instruction to avoid ‘manifestly absurd’ interpretations can be found in ...Article 32 of the Vienna Convention on the Law of Treaties. This gives rise to at least two questions that I will take up in this article. First, what is meant by the ‘absurd’ that is to be avoided in legal interpretation. The short answer to this question is: no one knows exactly. The absurd, by its very nature, resists definition in pre-given categories, as I will argue on the basis of four core thinkers on the absurd: Søren Kierkegaard, Jean-Paul Sartre, Albert Camus, and Thomas Nagel. The second question is more technical and easier to answer: how should lawyers try to avoid absurd interpretations? Here, I turn to absurdist writing and the theatre of the absurd for assistance. Absurdist writing and theatre have developed a number of techniques to make the absurd appear, to let the audience experience that something is fundamentally out of tune. Lawyers use similar techniques, but in reverse and with an opposite purpose: they add exposition, narrative, reasonable language, and stable, rational legal personae. In this way, they boost the rationality and reasonableness of the legal order. However, to come full circle, it is exactly the pretension of rationality and reasonableness that makes the law vulnerable to manifestations of the absurd. The rationality of law is the springboard for the very same absurdity it tries to suppress.
In this article, I call attention to the
Yogavāsiṣṭha’s
depiction of Rāma’s existential crisis and Vasiṣṭha’s various methods for resolving it. However, I illuminate this crisis and Rāma’s lengthy ...monologue by turning to an altogether different frame of reference: Albert Camus’s philosophy of the absurd as developed in his absurd-oriented works, from
The Myth of Sisyphus
to
The Rebel
. Arguing that Rāma’s existential crisis is strongly reminiscent of Camus’s awakening to life’s absurdity, and that his monologue may be considered among the most successful meditations on this predicament, I examine not only Rāma’s quandary but also what the
Yogavāsiṣṭha
deems the ultimate response to it. In this way, I throw into sharp relief two contrasting responses to the absurd condition in human life that effectively challenge one another. Considering some of the Indian classical works, such as the
Yogavāsiṣṭha
, in this light suggests that they too acknowledge the absurd as their starting point and, at least to a certain extent, develop doctrines that aid their practitioners in facing it. Nevertheless, the
Yogavāsiṣṭha
also enables us to develop our thinking about absurdity and expand the discussion of constructive responses to the reality of the absurd.
Başkaldırı, insanın varoluşundan beri bilinen, onun tabiatının bir parçası olarak görülen bir davranış biçimidir. Başkaldırma davranışı mitik anlatılarda ve kutsal kitaplarda insanın bir yasağa karşı ...gösterdiği ilk tepkilerden biridir. Buna bağlı olarak geleneksel dünya görüşünde itaatsizlik her zaman ahlakdışı bir davranış olarak değerlendirilmiş, itaat etmek erdem olarak görülmüştür. Ancak psikoloji ve felsefe dünyasında başkaldırı sıklıkla kendini gerçekleştirme evresine ulaşmış insanın cesaret edeceği bir davranış biçimi olarak yorumlanmıştır. Birçok kez üzerine yorumlar yapılmış, çeşitli yönlerden incelenmiş olan "başkaldırı" olgusu Albert Camus tarafından felsefi yönelimle ele alınmıştır. Varoluşçulukla da ilgilenmiş olan Camus için başkaldırının temelinde varlığa, varoluşa yönelik sorular ve tam olarak bulunamayan cevaplar ile insanın cevapsız kaldığı yaşam içerisinde hissettiği "absürt" duygusu yer almaktadır. Camus yaşamı, dünyayı us dışı olarak ele alır ve insanın buna bakış açısını, duyuş ve düşünüş biçimini "absürt" olarak değerlendirir. Çoğu zaman bu insan için çözülmesi gereken bir problem halini alır. Başkaldırı, bunu çözmek için seçilebilecek bir yoldur. Başkaldıran insan tiplemelerini dörde ayıran Camus için en ahlaki ve ideal başkaldırıyı gerçekleştiren "sanatçı" tipidir. Sanatçı, absürdü kabul eder ama diğer yandan da onun doğurduğu sonuçlara başkaldırır, yerine kendi dünyasında yeni bir biçimini inşa eder. Camus'nün başkaldıran sanatçı tipi Türk folklorunda Pir Sultan'da göze çarpar. Alevi Bektaşi şiir geleneğinin en önemli temsilcilerinden biri olan Pir Sultan'ın başkaldırısı AleviSünni, Osmanlı-SafevÎ karşıtlığı ekseninde gelişir, yer yer yaşamın kendisine karşı genel bir tavra dönüşür ve şiirlerine yansır. Birçok şiirinde Osmanlı padişahından, beylerden, paşalardan, kadılardan şikâyet ederek onların yerine SafevÎ şahlarını koyar ve onları içinde gün geçtikçe daha çok büyüyen absürt duygusundan kurtulmanın bir yolu olarak görür. Şiirlerinin arka planında hissedilen "ideal dünya" Pir Sultan için haksızlıkların yaşanmadığı, Hz. Muhammet'in, Hz. Ali'nin, Oniki İmam'ın içinde bulunduğu bir dünyadır. Şiirlerinde hiddetle karşı çıktığı figürlerle, hasretle beklediği figürleri karşı karşıya getirerek onların mevcut zamandaki temsillerini oluşturur. Pir Sultan'da "absürt" duygusunun nasıl ortaya çıktığı, onun içinde yaşadığı toplum yapısı, duyduğu ya da şahit olduğu olaylar incelendiğinde anlaşılır hale gelir. Absürt duygusunun onun şiirlerine nasıl yansıdığı, onun bu duyguyla hangi yöntemlerle başa çıktığı ise cevabı aranan sorulardır. Bu çalışmada Pir Sultan'da absürt duygusunun kaynakları, bunların şiirlerine nasıl yansıdığı ve şiir örneklerinden hareketle absürtle başa çıkmada sanat ile başkaldırıyı seçen Pir Sultan'ın başkaldırısının kodları incelenmiştir. İnceleme gerçekleştirilirken "Pir Sultanlar" tartışmalarının dışında durulmuş ve bu tartışmalardan bağımsız bir şekilde Pir Sultan'ın bir gelenek olduğu göz önünde bulundurularak incelemede ele alınacak şiir örnekleri İbrahim Aslanoğlu, Cahit Öztelli ve Pertev Naili Boratav ile Abdülbaki Gölpınarlı'nın yayımladığı şiirlerin arasından seçilmiştir.
