Autor analizira ekološke stavove u djelu Edwarda O. Wilsona, osnivača sociobiologije i jednog od najistaknutijih evolucijskih biologa zadnjih tridesetak godina. Ekološku krizu Wilson objašnjava teorijom bio‐kulturnog diskontinuiteta, tj. prevelikim jazom između našeg evolucijskog nasljeđa i neadekvatnog socijalnog okruženja. Ljudi su optimalno genetski prilagođeni na pleistocenske uvjete života u malim plemenskim zajednicama i divljem organskom okolišu i imaju velikih problema u prilagodbi na bitno različite okolnosti (moderne) civilizacije. Wilson se zalaže za izgradnju antropocentričke ekološke etike, koja bi uvažila genetske osnovice ljudskih potreba za živim organskim svijetom (biofilija) i priznala čovjekov evolucijski kontinuitet s drugim vrstama. Wilsonovi stavovi obilježeni su dubokom proturječnostima, jer je, poput mnogih drugih evolucijskih biologa, nastojao usuglasiti darvinistički evolucionizam i liberalni humanizam. Njegova nastojanja da obrani mit o napretku i evolucijsku teoriju pretvori u kvazi‐znanstveni mit o napretku u biološkoj evoluciji izraz su etnocentričkih predrasuda. Wilsonova ekološka teorija ostaje značajan doprinos suvremenim ekološkim raspravama i u suprotnosti je s prevladavajućom humanističkom orijentacijom koja zagovara primat kulturne adaptacije a ignorira biološki kontinuitet i genetske osnovice ljudskog ponašanja.