Prema teoriji socijalnoga učenja roditelji su prvi modeli partnerskoga odnosa te potomci iz njihove interakcije koju opažaju usvajaju različite obrasce ponašanja. Ako su ti opaženi obrasci bili neadaptivni i ako je roditeljski odnos bio obilježen mnogobrojnim sukobima i/ili razvodom, može doći do međunaraštajnoga prijenosa bračne nestabilnosti. Partnerski odnos postaje još složeniji kada uzmemo u obzir da je on rezultat interakcije dvoje ljudi koji su u njega donijeli različita iskustva i vještine. Dijadna nam metodologija omogućava da uzmemo u obzir upravo tu zavisnost partnera u odnosu i dođemo do podataka o njihovoj interakciji. Stoga je cilj ovoga rada bio ispitati ulogu konstruktivne komunikacije u vezi kao potencijalnoga medijatora između percepcije roditeljskih sukoba tijekom odrastanja i kvalitete veze u mlađoj odrasloj dobi jer je to razdoblje u kojemu je jedan od glavnih razvojnih zadataka uspostava kvalitetnoga partnerskog odnosa. Koristeći prošireni model međusobne zavisnosti aktera i partnera (APIMeM) na uzorku od 309 heteroseksualnih parova, nismo pronašli značajan izravan efekt percepcije roditeljskih sukoba na kvalitetu veze ni kod žena ni kod muškaraca. Međutim, muškarčeva konstruktivna komunikacija pokazala se kao medijator i kod muškaraca i kod žena. Konkretno, muškarčeva percepcija izraženijih roditeljskih sukoba ima negativan efekt na njegove vještine konstruktivne komunikacije, koje zatim imaju efekt na smanjen doživljaj kvalitete veze (efekt aktera), no muškarčeve vještine konstruktivne komunikacije također doprinose ženinu smanjenom doživljaju kvalitete veze (efekt partnera). According to the social learning theory, parents serve as the first models of a partnership, and offspring observe and adopt various patterns of behaviour from their interaction. These patterns are often passed down to the offspring's intimate relationships in adulthood, so if the observed patterns were maladaptive and the parental relationship was marked by numerous conflicts and/or divorce, it may lead to intergenerational transmission of marital instability. The intimate relationship becomes even more complex when we consider it a result of the interaction of two people who bring different experiences and skills into it. Dyadic methodology allows us to take into account this interdependence of partners in the relationship and gather data on their interaction. Therefore, the aim of this study was to examine the role of constructive communication in a relationship as a potential mediator between the perception of parental conflict during upbringing and the quality of the relationship in young adulthood, as this is a period when establishing a quality partnership is one of the main developmental tasks. Using the extended actor-partner interdependence model (APIMeM) on a sample of 309 heterosexual couples, we did not find a significant direct effect of the perception of parental conflict on the quality of the relationship in either women or men. However, men’s constructive communication proved to be a mediator for both men and women. Specifically, men’s perception of a more pronounced parental conflict has a negative effect on their constructive communication skills, which in result have an effect on reducing the perception of relationship quality (actor effect) for men, but men's constructive communication skills also contribute to women's reduced perception of relationship quality (partner effect).