U radu se analizira pripovjedni dio opusa Slobodana Novaka s aspekta autobiografije shvaćene kao figure čitanja, koja svojim tropološkim radom destabilizira granice između privatnog i javnog te zbilje i fikcije. Umjesto da se Novakovi romani i novele promatraju kroz prizmu autorove biografije, dajući time prednost životu nad tekstom, autorica se osvrće na Novakovu ranu novelu Dalje treba misliti te njegov posljednji roman Pristajanje, demonstrirajući kako zatvaraju interpretacijski lûk složenim motivom šutnje. Šutnja kao komunikacijski znak ostvaruje se na fabularnoj, sižejnoj i recepcijskoj razini, zahtijevajući time prinošenje usložnjenih interpretativnih okvira. Naime, Novakova kvaziautobiografska proza problematizira unutar teksta mehanizme tumačenja izvan njega, a koji mu se prinose radi pripitomljavanja bujanja značenja i zauzdavanja potencijalnih implikacija kvaziautobiografskog pisma: da nemogućnost autobiografske totalizacije uvodi neizvjesnost u svako čitanje fikcije koje bi se oslanjalo na (auto)biografiju.