U ovom se radu analizira javni govor zagrebačkog nadbiskupa Alojzija Stepinca o pitanju rase između 1941. i 1945. godine kao odgovor na ideologiju i praksu režima Nezavisne Države Hrvatske. Na temelju Stepinčevih javno dostupnih govora, nagovora, okružnica, poslanica i propovijedi pokazuje se da je on višekratno eksplicitno opovrgavao nacističke rasne teorije te prokazivao progone Židova i Roma kao neetične. Stepinac je svoje istupe redovno oblikovao unutar ethosa Katoličke crkve te se u tu svrhu koristio biblijskim slikama Kule babilonske i potopa, povezujući kršćanski moral s osudom totalitarističkih društava. Kao stilsko sredstvo tipično koristi antitezu kojom s jedne strane izvrće antinomiju nacizma (čisti arijevci nasuprot nečistih Židova), inzistirajući na tome da su svi ljudi jednaki bez obzira na rasu, a s druge uspostavlja novu antitezu u skladu sa svojim svjetonazorom: svi ljudi stoje nasuprot Boga te su se dužni ponašati u skladu s njegovom voljom. Stepinac eksplicitno i figurativno opovrgava biološku hijerarhičnost ljudske rase, inzistirajući na tome da su svi ljudi rođeni jednaki te da imaju ista neotuđiva prava, čime se izravno suprotstavio rasističkoj politici i praksi Nezavisne Države Hrvatske, a rezultat je toga njegovo protivljenje tomu da se ikoga isključuje iz društva, čime etiku svoje Crkve proteže ne sve ljude bez razlike.