Ovaj rad potvrđuje metodološki potencijal lakanovske psihoanalize za teoriju nacionalizma. Iz lakanovske perspektive, nacionalna svijest i samoodređenje mogući su samo u fantazmatskom okviru kroz (krivo) prepoznavanje i retroaktivnu konstrukciju. Nacionalna imaginacija je oblik prijenosa, neophodnog za performiranje nacije kroz izmišljene tradicije i rituale. Međutim, onkraj simbolizacije i imaginarnog (krivog) prepoznavanja, uvijek postoji nešto što se opire diskurzivnom zatvaranju, povezano sa željom subjekata i organizirano nemogućnošću potpunog, neposrednog užitka. Uzimajući zajedno sve ove aspekte, ovdje gradimo analitički okvir za proučavanje nacionalizma, a koji se sastoji od četverostrukog sustava identifikacija, ideal-ego, ego-ideal, super-ego i zrcalni Drugi, te ga dodatno ilustriramo na primjeru turskog nacionalizma AKP-a