Središnju tematiku želje i erotske strasti prožimaju usporedni i suprotni motivi melankolije i manjka (uskrate). Ova dihotomija prisutna je na svim razinama pisanja i poetike Marguerite Duras – od tematike preko naracije, retorike i stila do višeslojne metaforičnosti. Polazište njezina umjetničkog, „ženskog”, pjesničkog rukopisa (écriture) u drugačijem je, uzajamnijem odnosu između tijela (osjeta, emocija) i jezika, imaginarnog i simboličkog, slike i riječi, doslovnog i svih prenesenih značenja – u tekstu. To se očituje u ovom lirskom, avangardnom, ujedno modernom i antimodernom opusu na križanju proze i poezije, kao i u eksperimentalnom, novovalnom filmu 1960-ih i 1970-ih. U srži „poetike žudnje” nalazi se dihotomičan odnos suprotnosti, ali i razmjene između osjetilnosti i spoznaje, ljubavi i boli. Ključ je te poetike sljubljivanje i interakcija antinomija koje ipak ostaju – razlike (kao što su muško i žensko, Istok i Zapad, strast i melankolija, „život” i „art”...). „Ženska” žudnja preobražava se u gestu unutrašnjeg egzila i subverzije subjekta prema povijesnom determinizmu, autoritarizmu društvene moći i ratia. Motivima erotske strasti i ljubavi pridružuju se bol zaborava i bol pamćenja. Pismo je semiotizirana interpretacija iskustva, odnos nesvjesnoga i jezika. Želja i strast kao najjači élan vital antipod su potištenosti i osjećaju kontingencije. Žudnja i tjeskoba dva su pola graničnog, paradoksalnog pisma „ženske razlike” (border writing). U prostoru između tjelesnosti i semiotike, osobne i rodne povijesti, ljubav i pismo, etika i filozofija, poetika i jezik ponašaju se kao uzajamne metafore.