Avrupa Birliği ülkeleri son yüzyılın en önemli göç destinasyonlarından birini oluşturmaktadır. Göçe dair meseleler eskiden devletlerin kendi egemenlik alanında iken AB projesinin gelişimi ile bu alanlarda Birliğin ulus-üstü organlarının yetkileri artmıştır. Yani AB göç politikalarında uzun bir süre hükümetler arası bir yaklaşım tercih edilirken zamanla kısmi bir ortak politikanın gelişiminden de söz edilmektedir. Güvenlik perspektifinden göç politikalarını oluşturan AB, özellikle son otuz yıldır göçü “dışsallaştırarak” yönetmeyi tercih etmektedir. Suriye İç Savaşı’nın neden olduğu göç krizinin bir sonucu olarak Türkiye ile iş birliği yapmak AB’nin göç politikalarının dışsallaştırılmasında önemli bir yere sahip olmuştur. Bu çerçevede, 2015 yılındaki göç krizi sırasında Avrupa’ya göç akışını önlemek için iki tarafın üzerinde anlaşmaya vardığı 18 Mart 2016 tarihli AB-Türkiye Göç Mutabakatı bir başarı olarak sunulmuştur. Ancak bu açıklamanın yasal niteliği ve çeşitli yönleri birçok tartışmaya yol açmıştır. Gayri resmi yöntemler kullanılarak gerçekleştirilen bu iş birliği AB göç politikalarının dışsallaştırılması açısından önemli bir örnek niteliğindedir.