Aplastična anemija hematološka je bolest koju obilježava pancitopenija. U ovom prikazu slučaja opisana je mlada pacijentica s neliječenim parodontitisom povezanim s hematološkim bolestima i ...ciklosporinskom terapijom. Parodontna terapija provedena je u dva uzastopna dana, a sastojala se od nekirurške i antibiotske terapije uz dodatak antifibrinolitičke terapije. Obavljeni su mikrobiološki PCR testovi i testiranje parodontitis IL-1 polimorfizma. Nakon parodontne terapije upala se povukla te su izrađene mobilne parcijalne proteze. Nakon petogodišnjeg praćenja pacijentica je imala plitke dubine sondiranja unatoč izostanku suradnje tijekom faze održavanja. Aplastična anemija povećava rizik od pojave težih oblika parodontitisa koji dodatno mogu biti komplicirani ciklosporinskom terapijom. Parodontna terapija kod ovakvih pacijenata mora biti dopunjena antibioticima.
Multixenobiotic resistance (MXR) is an important mechanism of cellular efflux mediated by ATP binding cassette (ABC) transporters that bind and actively remove toxic substrates from the cell. This ...study was the first to identify ABC transporter P-glycoprotein (P-gp/ABCB1) as a representative of the MXR phenotype in earthworm (Eisenia fetida). The identified partial cDNA sequence of ABCB1 overlapped with ABCB1 homologues of other organisms from 58.5 % to 72.5 %. We also studied the effect of five modulators (verapamil, cyclosporine A, MK571, probenecid, and orthovanadate) on the earthworm’s MXR activity by measuring the accumulation of model substrates rhodamine B and rhodamine 123 in whole body tissue of the adult earthworm. MK571, orthovanadate, and verapamil significantly inhibited MXR activity, and rhodamine 123 turned out to better reflect MXR activity in that species than rhodamine B. Our results show that E. fetida can serve well as a test organism for environmental pollutants that inhibit MXR activity.
Mehanizam multiksenobiotičke otpornosti (MXR) prisutan je u mnogim organizmima kao važan stanični detoksikacijski mehanizam. Posredovan je aktivnošću ABC prijenosnika koji vežu i aktivno izbacuju različite toksične tvari iz stanice. U ovom radu dani su podaci o molekularnoj identifikaciji ABC prijenosnika (eksportera) - P-glikoproteina (P-gp/Abcb1), kao jednog od predstavnika MXR fenotipa, u gujavici Eisenia fetida. Određen je djelomični slijed identificiranoga gena Abcb1, njegov predviđeni aminokiselinski slijed uspoređen je s ABCB1 homolozima iz drugih organizama i utvrđena je identičnost od 58,5 do72,5 %. Uz to, istraživali smo učinak pet modulatora (verapamil, ciklosporin, MK571, probenecid, ortovanadat) na aktivnost MXR mehanizma tih gujavica. Kako bismo potvrdili modulirajuće djelovanje istraživanih modelnih inhibitora na MXR mehanizam u E. fetida, mjerili smo akumulaciju modelnih supstrata rodamina B (RB) i rodamina 123 (R123) u tijelu spolno zrelih jedinki gujavica testom izlaganja na filtar papiru. Rezultati su pokazali da svi istraživani modulatori značajno inhibiraju MXR transportnu aktivnost. Naši podaci prvi upućuju na prisutnost P-gp/Abcb1 srodnih gena u gujavici E. fetida. Osim toga, ukazali smo na veliku važnost MXR-a kao specifičnog detoksikacijskog mehanizma koji omogućuje preživljavanje gujavica u onečišćenom okolišu.
Purpose. To analyze the immune modulatory effect of low dose systemic
treatment with rapamycin (Rapa) alone or in combination with cyclosporin A
(CsA) in a high responder corneal allograft model in ...mice; To analyze the
effect of low dose systemic treatment with Rapa and CsA on the therapeutic
efficacy of adoptively transferred natural T regulatory cells (nTregs) in a
high responder keratoplasty model; To determine and compare capability of
adoptively transferred ex vivo expanded alloantigen specific CD4+CD25+ Tregs
over injection of freshly purified nTregs in preventing corneal allograft
rejection in otherwise non-manipulated recipients. Methods. Orthotopic
corneal transplantation was performed using inbred BALB/c(H-2d) and C57BL/6
(H-2b) mice. These are fully mismatched for MHC and multiple minor H
antigens. C57BL/6 mice served as recipients of BALB/c corneal allografts.
Recipient mice were treated by intraperitoneal injections of either CsA
3mg/kg/day or Rapa 0.5mg/kg/day monotherapy or received combined treatment.
Immunomodulatory treatment was started on the day of surgery and continued
for 14 days. Natural CD4+CD25+ Tregs were freshly purified from the cell
suspension of naive C57BL/6 mice via automated magnetic cell sorter.
Alloantigen specific Tregs were generated in vitro in a mixed lymphocyte
culture by stimulation of total CD4+ naïve cells from C57BL/6 mice with
allogenic B cells in the presence of a non-depleting anti-CD4 antibody
(YTS177). The resulting percentage of Foxp3+ cells in each fraction was
evaluated by flow cytometry. One day prior to corneal transplantation naïve
C57BL/6 recipient mice were treated with a single intravenous injection of
either 5×105 natural CD4+CD25+ Tregs or 5×105 alloantigen specific CD4+CD25+
Tregs (MLCpres). The frequencies of CD4+CD25+Foxp3+ Tregs in secondary
lymphoid organs were measured by flow cytometry. Development of IFN-γ
producing alloreactive T cells was estimated by Elispot. In addition, corneal
samples were subjected to real time RT-PCR analysis
for cytokine transcription. Splenic mRNA expression of DC maturation markers
was analyzed by quantitative RT-PCR, as well. Results. Monotherapy with Rapa
significantly delayed allograft rejection (13.4 ± 1.34 days, p=0.03).
However, the combination of both, low dose Rapa and CsA prolonged corneal
allograft survival at a significantly higher level (MST=17.1 ± 1.37 days,
p=0.0001), as compared to the control group (MST= 11.2 ± 1.91 days). Combined
treatment resulted in down-regulation of intragraft CD3, IL-2, IFN-γ and
IL-10 transcription (p=0.028, p= 0.027, p=0.028 and p= 0.027 respectively).
Single application of 5x105 natural CD4+CD25+ Tregs significantly delayed
corneal allograft rejection (MST=15.8±1.64 days, p=0.0001) as compared to the
control group. Further addition of CsA or Rapa did not significantly delay
graft rejection in comparison to the treatment with a single injection of
nTregs (p=0.621 and p=0.09, respectively), nevertheless combined treatment
with Rapa resulted in the longest graft survival (18.0 ± 3.47 dana).
Rapamycin significantly down-regulated DC- LAMP mRNA in splenocytes
(p=0.039), as well as intragraft CD3, IL-2, IFN-γ and IL- 17A transcription
(p=0.02, p=0.05, p=0.025 and p=0.04 respectively). However, all treatment
strategies prevented development of alloantigen specific IFN-γ producing
memory T cells in spleen (p<0.01). Inoculation of 5x105 alloantigen specific
Tregs (MLCpres) 1 day prior to corneal surgery significantly prolonged graft
survival (MST: 61.3 ± 40.24 days, p=0.0001 ) with 37.5 % of the mice showing
long-term (>100 days) graft acceptance. Transfer of 1x105 MLCpres in
combination with transient application of Rapa significantly prolonged
corneal allograft survival (MST: 36.6 ± 28.8 days) as compared with adoptive
cell therapy of 1x105 MLCpres alone (MST: 10± 0 days, p= 0.0082). Additional
application of Rapa significantly reduced transcription of DC maturation
marker DC-LAMP in splenocytes (p=0.01). After Rapa withdrawal frequencies of
alloreactive IFN-γ producing T cells steadily increased in spleen and on day
100 post surgery there were no statistical significances in comparison with
controls (p=0.482). Surprisingly, on day 100 after corneal surgery, IFN-γ
producing memory T cells were not detectable in spleens of animals that received 5x105 MLCpres.
Conclusions. Monotherapy with Rapa modestly delayed allograft rejection,
whereas combined treatment with low dose CsA and Rapa resulted in
significantly superior graft survival. Combined immunomodulatory treatment
effectively modulated mRNA expression of inflammation and infiltration
markers which may account for the prolonged allograft survival. Addition a
low dose of CsA or Rapa had no significant effect on therapeutic efficacy of
adoptively transferred natural Tregs in a high responder keratoplasty model.
Alloantigen specific CD4+CD25+ Tregs, generated in vitro in MLC in the
presence of a non-depleting anti-CD4 antibody and aimed at controlling direct
pathway of antigen presentation, were more potent over polyclonal natural
CD4+CD25+ Tregs in preventing acute rejection of corneal allografts. Transfer
of 5x105 alloantigen specific CD4+CD25+ Tregs induced long-term graft
acceptance in 37.5% recipients without additional immunosuppressive therapy.
Cilj: Ispitati na modelu visoko-rizične transplantacije rožnjače na miševima
imunomodulatornu efikasnost malih doza sistemske primene rapamicina (Rapa) u
vidu monoterapije ili u kombinaciji sa ciklosporinom A (CsA); Ispitati uticaj
malih doza Rapa i CsA na terapijsku efikasnost prirodnih CD4+CD25+T
regulatornih ćelija nakon adoptivnog transfera na visoko-rizičnom modelu
keratoplastike; Ispitati i uporediti efikasnost adoptivne ćelijske terapije u
prevenciji odbacivanja kornealnog kalema nakon aplikcije ex vivo
ekspandiranih antigen-specifičnih CD4+CD25+ T regulatornih ćelija u odnosu na
injekciju sveže izolovanih prirodnih CD4+CD25+ T regulatornih ćelija kod
naivnih primaoca. Materijal i metode: Za ortotopsku transplantaciju rožnjače
korišćeni su inbred BALB/c (H-2d) i C57BL/6 (H-2b) miševi koji imaju
nepodudaran glavni histokomaptibilni kompleks kao i brojne minorne H
antigene. C57BL/6 miševi služili su kao primaoci BALB/c kornealnog kalema.
Intraperitonealne injekcije Rapa (0.5mg/kgTT) i/ili CsA (3mg/kgTT) aplikovane
su primaocima jednom dnevno na dan operacije i narednih 14 dana
postoperativno. Za izolaciju prirodnih CD4+CD25+ T regulatornih ćelija iz
suspenzije limfnih čvorova i slezine C57BL/6 miševa primenjena je magnetna
separacija. Aloantigen specifične regulatorne T ćelije generisane su in vitro
u mešanoj limfocitnoj kulturi, stimulacijom nefrakcionisanih CD4+ naivnih
ćelija koje potiču od C57BL/6 miševa alogenim B limfocitima u prisustvu
anti-CD4 monoklonskih antitela (klon YTS 177.9) koja ne vrše depleciju
(nondepleting). Procenat CD4+CD25+Foxp3+ Treg ćelija u prirodnim i antigen
specifičnim Treg ćelijama određen je protočnom citometrijom. Jedan dan pre
planirane keratoplastike naivni C57BL/6 miševi dobijali su jednu intravensku
injekciju od 5x105 prirodnih CD4+CD25+ Treg ćelija ili 5x105 aloantigen
specifičnih CD4+CD25+ T regulatornih ćelija (MLCpres). Prisustvo
CD4+CD25+Foxp3+ Treg ćelija u sekundarnim limfoidnim organima mereno je
protočnom citometrijom. Razvoj IFN-γ produkujućih aloreaktivnih T ćelija
utvrđen je pomoću Elispota. Takođe, kornealni uzorci podvrgnuti su analizi
transkripcije citokina pomoću RT-PCR metode. Na isti način utvrđen je nivo
transkripcije markera maturacije dendritičnih ćelija u splenocitima.
Rezultati. Monoterapija rapamicinom značajno je odložila reakciju odbacivanja
kornealnog alografta (13.4 ± 1.34 dana, p=0.03). Međutim, kombinovana primena
malih doza Rapa i CsA produžila je opstanak kalema na značajno višem nivou
(17.1 ± 1.37 dana, p=0.0001) u poređenju sa kontrolnom grupom (11.2 ± 1.91
dana) i dovela do redukcije CD3 markera (p=0.028), IL-2 (p=0.027), IFN-γ
(p=0.028) i IL- 10 (p=0.027) u kalemu. Jedna aplikacija 5x105 prirodnih
CD4+CD25+ regulatornih T ćelija značajno je produžila opstanak kornealnog
kalema (15.8 ± 1.64 dana, p=0.0001) u poređenju sa kontrolnom grupom. Mada
dodatak rapamicina ili CsA nije značajno odložio odbacivanje kalema u odnosu
na injekciju prirodnih Treg ćelija (p=0.621 i p=0.09), kombinovana terapija
sa rapamicinom bila je efikasnija i dovela do najdužeg opstanka kornealnog
kalema (18.0 ± 3.47 dana). Naknadna primena rapamicina značajno je redukovala
DC-LAMP iRNK ekspresiju u splenocitima (p=0.039) kao i nivo infiltracionih i
inflamatornih markera u graftu: CD3 (p=0.02), IL-2 (p=0.05), IFN-γ (p=0.025)
i IL-17A (p=0.04). Međutim, sve terapijske strategije sprečile su razvoj
alloantigen specifičnih IFN-γ produkujućih memorijskih T ćelija u slezini
(p<0.01). Inokulacija 5x105 aloantigen specifičnih CD4+CD25+ T regulatornih
ćelija (MLCpres) 1 dan pre transplantacije rožnjače značajno je produžila
opstanak kalema. Srednje vreme opstanka iznosilo je 61.3 ± 40.24 dana
(p=0.0001), a 37.5 % kalemova trajno je prihvaćeno. Transfer 1x105 MLCpres
Treg ćelija u kombinaciji sa kratkotrajnom aplikacijom rapamicina značajno je
odložio odbacivanje kalema (36.6 ± 28.8 dana) u poređenju sa adoptivnim
transferom istog broja MLCpres Treg ćelija bez imunosupresivne terapije (10±
0 dana, p=0.0082). Dodatna primena rapamicina značajno je redukovala
transkripciju markera sazrevanja dendritičnih ćelija DC-LAMP- a u
splenocitima (p=0.01). Nakon isključenja rapamicina frekvencija IFN-γ
produkujućih memorijskih ćelija u slezini je rasla tako da nakon 100 dana
nije bile statistički značajne razlike u odnosu na kontrolnu grupu (p=0.482).
Sto dana nakon keratoplastike IFN-γ produkujuće memorijske ćelije nisu mogle
da se detektuju u slezini životinja koje su dobile samo 5x105 MLCpres ćelija.
Zaključak. Monoterapija rapamicinom umereno odlaže reakciju odbacivanja
alokalema, dok kombinacija malih doza CsA i rapamicina produžava opstanak
kornealno
Transplantacija bubrega je najbolja metoda nadomještanja bubrežne funkcije u bolesnika sa završnim stadijem kronične bubrežne bolesti. Primatelji bubrega moraju uzimati imunosupresivne lijekove kako ...bi se spriječilo odbacivanje presađenog organa. Odabir imunosupresivnih lijekova ovisi o vremenu proteklom od transplantacije, etiologiji osnovne bubrežne bolesti i imunološkoj podudarnosti između darivatelja i primatelja, te mora biti prilagođen svakome pojedinom bolesniku. Biološki lijekovi koriste se u indukcijskoj terapiji, dok se u terapiji održavanja koristi trojna imunosupresija sastavljena od inhibitora kalcijneurina, antiproliferativnog lijeka i glukokortikoida. Osim željenoga imunosupresivnog djelovanja, imunosupresivi su povezani sa širokim spektrom različitih nuspojava. Zbog toga je potreban individualan pristup svakom bolesniku uz procjenu čimbenika rizika za razvoj odbacivanja, ali i nuspojava. U ovom pregledu opisujemo glavna obilježja i mehanizam djelovanja najčešće korištenih imunosupresiva, kao i najčešće nuspojave koje se povezuju s njihovom primjenom.
Stečena aplazija crvene krvne loze (engl. Pure red cell aplasia – PRCA) rijedak je poremećaj najčešće kroničnog
tijeka. Karakteriziran je teškom anemijom uz retikulocitopeniju u perifernoj krvi te ...odsutnost eritroblasta u koštanoj
srži. Ostale linije krvotvornih stanica u koštanoj srži morfološki su uredne. U sistemskom eritemskom lupusu pojava
PRCA najvjerojatnije je uzrokovana pojavom autoantitijela na eritropoetin i eritroblaste. Ova vrsta anemije obično se
liječi kortikosteroidima iako se uspješno upotrebljavaju i ciklofosfamid i ciklosporin. U ovom radu prikazujemo slučaj
bolesnice s PRCA-om u sistemskom eritemskom lupusu.
Izazovi u transplantaciji pluća Džubur, Feđa; Samaržija, Miroslav
Medicus (Zagreb, Croatia : 1992)
32, Issue:
2. Transplantacija
Journal Article
Peer reviewed
Open access
Tijekom proteklih 40 godina transplantacija pluća postala je održiva opcija za bolesnike s nizom nemalignih plućnih bolesti kojima su iscrpljene sve druge mogućnosti konzervativnog liječenja. Iako je ...prva transplantacija pluća u čovjeka obavljena četiri godine prije prve transplantacije srca, još davne 1963., sve do sredine osamdesetih nije bilo velikih pomaka u navedenom području. Razlozi nisu bili tehničke prirode, već odraz potrebe za boljim imunosupresivnim lijekovima, odnosno protokolima njihove primjene. Tek uvođenjem ciklosporina u kliničku praksu transplantacija pluća doživljava svojevrsnu renesansu te se još tijekom devedesetih godina počinje širiti izvan granica SAD-a. Najčešće indikacije za transplantaciju pluća su kronična opstruktivna plućna bolest, idiopatska plućna fibroza, hipersenzitivni pneumonitis, idiopatska plućna hipertenzija, cistična fibroza te potom rijetki plućni entiteti kao što su sarkoidoza pluća, alveolarna mikrolitijaza, alveolarna proteinoza, limfangioleomijaomatoza i slično. Od 2000. bilježi se stalan rast transplantacijskih postupaka pluća s približno 4 500 postupaka godišnje u posljednjih nekoliko godina. Trenutni ograničavajući faktor je broj odgovarajućih donorskih pluća. Unatoč povoljnim rezultatima posljednjih godina transplantacija pluća i dalje je opterećena rizikom mortaliteta i morbiditeta koji su povezani s primarnom disfunkcijom transplantata (PGD), brojnim infekcijama, većom incidencijom sekundarnih malignih bolesti te kroničnom disfunkcijom alografta pluća (CLAD). Prema nedavnom izvješću ISHLT registra (engl. International Society for Heart and Lung Transplantation), medijan preživljenja za odrasle primatelje od 2010. je 6,7 godina. Srednje preživljenje bolesnika transplantiranih u našoj ustanovi iznosi 96 mjeseci, što je više od ISHLT prosjeka. Za poboljšanje ishoda liječenja kronične disfunkcije transplantata potrebni su nam bolja dijagnostika kroničnog odbacivanja i bolji protokoli imunosupresije.
Transplantacija bubrega jedna je od metoda izbora u liječenju završnog stadija kronične bubrežne bolesti koja uvelike poboljšava kvalitetu života bolesnika, a u usporedbi s dijalizom produžava i ...preživljenje. Da bi se spriječilo akutno ili kronično odbacivanje presatka potrebno je liječenje imunosupresivnom terapijom koje zahtijeva održavanje koncentracije lijeka u optimalnim vrijednostima čime će se spriječiti odbacivanje transplantata, a ujedno potencijalne nuspojave svesti na najmanju moguću mjeru. Nefrotoksičnost, hepatotoksičnost, srčano-žilne bolesti, post-transplantacijski dijabetes, kronična disfunkcija presatka, dislipidemija samo su neke od komplikacija koje mogu nastati zbog djelovanja imunosupresivne terapije. Dislipidemija je veliki problem zbog činjenice da povećava rizik od srčanožilne smrtnosti kod bolesnika u kojih je taj rizik već u startu veći nego u općoj populaciji. Osim toga vrlo često dolazi do interakcije između imunosupresivne terapije, pogotovo ciklosporina te lijekova koji se koriste u liječenju dislipidemije. Prikazujemo slučaj teške hepatotoksičnosti uzrokovane primjenom atorvastatina u bolesnika liječenog ciklosporinom. Ukidanjem atorvastatina i zamjenom ciklosporina everolimusom postignuta je normalizacija jetrene funkcije uz stabilnu funkciju presađenog bubrega.
PDF
