U kontekstu autobiografske pripovijesti u kojoj opisuje mentalni krah svojeg oca Waltera, autor Tilman Jens sebi pripisuje ulogu razbijača tabua s obzirom na stav da je demencija inherentno stigmatizirana. Jensa je ustvari moguće smatrati pionirom književnosti o demenciji na njemačkom jeziku, a tu središnju tezu na prvi pogled potvrđuju žestoke reakcije umjetničkih sekcija nekoliko narodnih tiskovina. Ovaj rad pomno razmatra Jensov tekst i njegovu kritiku s ciljem pokazivanja da etički upitna nije tema demencije sama po sebi, već način na koji je prikazana istaknuta ličnost Waltera Jensa. Pritom se analiza oslanja na poimanje tabua prema Sigmundu Freudu, ponajprije radi utvrđivanja otklanja li Jens tabu i u kojoj mjeri. Nastavno na to, zastupa se teza da je ustvari skandalozan prikaz gubitka pamćenja izazvanog bolešću istaknutog intelektualca poput Waltera Jensa, dok se o sličnim pripovijestima o demenciji raspravlja mnogo pozitivnije. S obzirom na dementnog Waltera, misao Thomasa Manna da sve ovisi o tome tko je bolesnik pokazuje se izrazito relevantnom.