Predstavljeni su uslovi u kojima je Kraljevina Jugoslavija rešavala složeno pitanje položaja crkava i verskih zajednica, koje su do ujedinjenja delovale u različitim i često suprotstavljenim pravnim i političkim sistemima. Politički dogovori konkretizovani su kroz ustave u kojima nije primenjeno moderno načelo o odvojenosti crkva i verskih zajednica od države. Izvršeni državni udar uspostavio je novu političku realnost obeleženu promovisanjem koncepcije državnog i nacionalnog jedinstva. Evidentan uticaj verskih zajednica na različite slojeve stanovništva doprineo je njihovom uključivanju u ostvarivanje nove politike, iz čega je proizašlo donošenje posebnog zakonodavstva i intenziviranje pregovora sa Vatikanom o usvajanju konkordata, radi uređivanja položaja Katoličke crkve. Doneti zakoni jasno pokazuju da su crkve u određenoj meri uspele da eliminišu uticaj države i obezbede samostalnost u rešavanju svih pitanja direktno povezanih sa očuvanjem i poštovanjem unutrašnjeg poretka. Opšta koncepcija zakona ne daje za pravo ni jednoj strani da se proglasi za pobednika, jer je režim na prikladan način ostvario kontrolu nad konfesijama i eliminisao nedozvoljen koncept državne crkve, uz zadržavanje rešenja o crkvama i verskim zajednicama kao javnim ustanovama od posebnog značaja.