In this book a distinguished philosopher offers a comprehensive interpretation of Plato's most controversial dialogue. Treating theRepublicas a unity and focusing on the dramatic form as the ...presentation of the argument, Stanley Rosen challenges earlier analyses of theRepublic(including the ironic reading of Leo Strauss and his disciples) and argues that the key to understanding the dialogue is to grasp the author's intention in composing it, in particular whether Plato believed that the city constructed in theRepublicis possible and desirable.
Rosen demonstrates that the fundamental principles underlying the just city are theoretically attractive but that the attempt to enact them in practice leads to conceptual incoherence and political disaster. TheRepublic,says Rosen, is a vivid illustration of the irreconcilability of philosophy and political practice.
Rad nastoji pokazati da pismo Friedricha Wilhelma Nietzschea, kao ono koje odlikuje mnoštvo stilova i neprestano započinjanje, nosi na sebi neizbrisivi trag Platonova postajućeg pisma. Polazeći od ...prostora prepiske, prije svega od prepoznavanja Platona kao uzora za Nietzscheovo djelo Tako je govorio Zaratustra od strane filologa Erwina Rohdea, ali i od Nietzscheova svjedočanstva da njegov Zaratustra platonizira, rad ukazuje na motiv smrti kao mjesto unutar kojeg se susreću Platonova i Nietzscheova poetika, a sve u pogledu na njihove transformacije homerovskog razumijevanja sudbine heroja. No, raskrivajuća moć atmosfere smrti ukazuje i na figuru Ezopa kao uzora na kojemu Platon gradi svog Sokrata, što vodi ovaj rad u pravcu pokazivanja toga da se Nietzscheovo određenje Platonova pisma kao »beskonačno potencirane ezopovske basne« ispostavlja kao samoodređenje.
The purpose of this paper is to demonstrate how Friedrich Wilhelm Nietzsche’s writing, which is distinguished by a wide variety of forms and ongoing beginnings, bears an unmistakable imprint of Plato’s writing-in-becoming. The work begins with the area of correspondence, primarily from the philologist Erwin Rohde’s recognition of Plato as a model for Nietzsche’s Thus Spoke Zarathustra, but also from Nietzsche’s testimony that his Zarathustra is platonizing, the work points to the motif of death as a place where Plato’s and Nietzsche’s poetics meet, given their transformations of the Homeric idea of the hero’s fate. The illuminating power of the atmosphere of death also points to Aesop’s character as a foundation upon which Plato bases his Socrates, which directs this paper toward demonstrating that Nietzsche’s assessment of Plato’s writing as an “infinitely accentuated Aesopian fable” turns out to be a self-assessment.
Już starożytni uznawali, że dusza jest najistotniejszym elementem człowieka. Sokrates twierdził, że to właśnie o duszę trzeba dbać, a nie o przyjemności ciała. Jego najsłynniejszy uczeń – Platon – ...wiele miejsca poświęcił w swoich dialogach pojęciu psyche, twierdząc między innymi, że „cnota byłaby zdrowiem, a zło chorobą duszy”. Pogląd ten, rozpowszechniony w późniejszych wiekach, został również przejęty przez autorów pism hermetycznych zgrupowanych w tak zwanym Corpus Hermeticum. Wymieniali oni dwie poważne choroby duszy, a mianowicie bezbożność oraz mniemanie, a jako ich źródło wskazywali między innymi przyjemność. Zarówno w przypadku dialogów Platona, jak i traktatów hermetycznych zawarte w nich zalecenia etyczne często wykorzystywały retoryczne porównania z obszaru medycyny, mające na celu obrazowe uzmysłowienie czytelnikom i słuchaczom konieczności właściwej troski o duszę, prawidłowego zdiagnozowania jej „chorób” i wdrożenia odpowiedniej „terapii”. Nie bez znaczenia pozostawała dla nich także kwestia korelacji pomiędzy duszą i ciałem. Celem artykułu jest pokazanie, czym są choroby duszy według Platona oraz autorów pism zawartych w Corpus Hermeticum, jakie jest ich źródło i jakimi sposobami można je wyleczyć, a także próba odpowiedzi na pytanie, jaką rolę odgrywa ich zdaniem psyche w zdrowiu fizycznym człowieka.
Cilj rada je iznijeti pregled najvažnijih ideja o utopijama, potom analizirati i usporediti njihove najvažnije značajke, odnosno ukazati na što pojedini autori stavljaju naglasak u svojim idejama te ...naposljetku izraditi jednu komparativnu shemu iz uočenoga. Želi se također razmotriti što je to od ideje utopije ostalo danas. Prvo se poglavlje usredotočuje na antičke utopije, poglavito na Platona kao začetnika utopijske misli. Sljedeće poglavlje prati renesansne autore koji su pisali o idealnom društvu, počevši od Thomasa Morea, tvorca riječi utopija do Campanelle i Grada Sunca te naposljetku Bacona i Nove Atlantide. Potom slijedi poglavlje o idejama socijalnih utopista Saint-Simona, Owena te Fouriera. U posljednjem poglavlju razmatraju se i neke ideje suvremenih autora, poput Rawlsa i Bregmana. Na kraju je u zaključku prikazana shema koja na sinoptički način prikazuje temeljne elemente i najvažnije značajke utopija svakog od razmatranih autora te njihove sličnosti i razlike.
The aim of this paper is to review the most important ideas about utopias, analyze and compare their most important features that authors emphasize in their ideas, and at the end create a comparative scheme from the observed. We also want to consider what has remained of the idea of utopia today. The first chapter focuses on ancient utopias, primarily Plato as the originator of utopian thought. The next chapter follows the Renaissance authors who wrote about the ideal society, starting with Thomas More, the creator of the word utopia, Campanella's City of the Sun, and ending with Bacon's New Atlantis. Then follows the chapter on the ideas of social utopians Saint-Simone, Owen and Fourier. In the last chapter, some ideas of contemporary authors John Rawls and Rutger Bregman are considered. Finally, in the conclusion, a scheme is presented that shows the basic elements and most important features of the utopias of each of the considered authors, as well as their similarities and differences.
Human thinking is interpreted as strongly entrenched in a dialectical process between a primordial familiarity with things and breaks in this familiarity. This can be seen both retrospectively in ...Plato's ambivalent examination of literacy and prospectively in Derrida's différance. The consequences of a dissolution of that process are pointed out in the example of posthumanism. Ausgehend von ausgewählten Themen der Cognitive Science wird ein Brückenschlag erprobt zu einer Sichtweise des menschlichen Denkens, wie sie sich aus Heideggers Interpretation der menschlichen Existenz als In-der-Welt-sein herauslesen lässt. Alles, was ist, erschließt sich dem Menschen vor dem Hintergrund einer Vertrautheit mit den Dingen. Diese Vertrautheit bedarf eines Weckrufs, den Heidegger an einem Prozess der Entheimatung diagnostiziert. Verortet man das menschliche Denken in dem unauflösbaren Spannungsfeld von Vertrautheit und Unvertrautheit, so wäre der Mensch nicht dazu in der Lage, einen Zustand zu beschreiben, der einem solchen Spannungsfeld noch vorausgeht. Dies lässt sich zum einen retrospektiv an Platons zwiespältiger Auseinandersetzung mit der Schrift und zum anderen prospektiv an Derridas différance aufzeigen. Auf die Folgen einer Auflösung jenes Spannungsfeldes, abzulesen an der Verdrängung des Todes, wird am Beispiel des Posthumanismus hingewiesen.
W artykule przedstawiam relacje Boga/bogów wobec moralności zarówno w greckiej religii i filozofii, jak i w poglądach św. Augustyna na podstawie rozróżnień uczynionych przez Johna Hare’a. Twierdzę, ...że intuicje Augustyna istotnie dopełniają koncepcję Boga jako źródła moralności obecną zarówno w starożytnej tradycji filozoficznej, jak i religijnej. W pierwszej części artykułu ukazuję relację bogów greckiej religii ludowej do moralności i stwierdzam, że bycie gwarantem moralności nie wymagało od nich posiadania wzorcowego charakteru moralnego. Następnie pokazuję, że zmiana tego zjawiska miała miejsce w epoce sokratejskiej. Bóg/bogowie Sokratesa, Platona czy Arystotelesa nabierają cech doskonałościowych i to sankcjonuje ich moc kształtowania moralności. W ramach tych koncepcji zrodziła się idea upodobnienia się do Boga/bogów i naśladowania wzorca charakterologicznego poprzez wykonywanie działań, które wykonuje Bóg (poznawanie, doskonałość moralna). Bóg, zwłaszcza rozumiany filozoficznie, był traktowany również jako cel oraz przedmiot uszczęśliwiający. W ostatniej części artykułu analizuję koncepcję św. Augustyna. Pokazuję, że oprócz tego, że Bóg jest prawodawcą oraz uszczęśliwiającym celem ostatecznym z tego powodu, że stwarza istoty do Niego podobne, jest źródłem moralności nie tylko jako wzorzec charakterologiczny, ale przede wszystkim jako istota stwórcza. Ukazuję, że zło moralne jest odwróceniem się sprawcy od Boga i załamaniem ontologicznego porządku. W artykule przedstawiam możliwe interpretacje wyrażenia regio dissimilitudinis oraz tekstualne źródła tego pojęcia. Ukazuję również te aspekty poglądów Augustyna, które istotnie uzupełniają i przekraczają model neoplatoński w Wyznaniach 7.10–11.
Cet ouvrage explore les points de rencontre entre la pensée de Hannah Arendt et la philosophie platonicienne. Partant d’une série de recoupements thématiques (l’action politique, le rapport entre ...vérité et cité, la question du mal, le problème de la tyrannie), il propose une relecture inédite de l’oeuvre d’Arendt, qui révèle les influences et les médiations complexes dont elle se nourrit. Combinant interprétation philosophique, reconstruction historique et analyse philologique, l’auteure montre comment Hannah Arendt infléchit méthodiquement la pensée de Platon afin de la mettre en dialogue avec notre époque et nos préoccupations morales et politiques. Au terme de cette enquête, c’est non seulement les coulisses de la pensée politique de Hannah Arendt qui s’éclairent, mais également les stratégies de réappropriation et de réécriture par lesquelles le XXe siècle a cherché, chez les philosophes de l’Antiquité, une façon de sortir de la « crise de notre temps ». Marie-Josée Lavallée enseigne au département d’histoire de l’Université de Montréal. Elle est également stagiaire postdoctorale au département de science politique de l’Université du Québec à Montréal. Classiciste et historienne de formation, ses recherches portent sur la pensée allemande des années 1920 à 1970.
Bu makalede Platon, Aristoteles ve Augustinus’un zaman konusunda benimsedikleri ortak görüşlerin yanında, onun varlığı ve mahiyeti bağlamında birbirinden ayrıldıkları noktalar değerlendirilmiştir. ...Platon ve Aristoteles, zamanın hareket temelli bir tür ölçü/sayı olduğu ve varlığı açısından nesnel bir gerçekliğe sahip olduğu hususunda benzer bir kuram geliştirmişlerdir. Bununla birlikte Platon mitolojik bir anlatıya bağlı olarak zamanın yaratılmış olduğunu savunurken; Aristoteles daha bilimsel sayılabilecek bir yaklaşımla onun yaratılmadığını ve dolayısıyla ezeli ve ebedi olduğunu iddia etmiştir. Öte yandan Augustinus ise sadece teolojik kaygılarla zamanın Tanrı tarafından yaratıldığını belirtmekle kalmamış aynı zamanda zamanın hareketle ilişkilendirilmesine karşı çıkmış ve onun insan zihninde hafıza, algılama ve beklenti anlamında ruhun bir ölçümü olarak var olduğunu ileri sürmüştür. Zaman konusunda hafıza ve beklentiye yaptığı vurgu ve zamanın hareketle ontolojik anlamda ilişkilendirilmesine karşı itirazı Augustinus’un zamanı zihni bir gerçeklik (öznel zaman) olarak kavradığı şeklinde okunabilir. Platon ve Aristoteles’in ontolojik anlamda zamanı nesnel ve mutlak bir gerçeklik olarak kavradıkları yerde, Augustinus’un onu teolojik kaygılarla zihni bir gerçeklik olarak temellendirdiği söylenebilir. Bu çalışmada ayrıca üç filozofun kuramları ekseninde ontolojik ve teolojik kaygıların zaman kavramının anlaşılmasına doğrudan etki ettiği ve zamanın gerek varlığı gerekse gerçekliği açısından farklı biçimlerde temellendirildiği iddia edilecektir.
PDF
