Głównym celem pracy jest ocena aktualnych doświadczeń polskich instytutów badawczych w komunikacji ze społeczeństwem. Główna hipoteza badawcza zakłada, że w instytutach niedoceniana jest potencjalnie duża ranga komunikacji nauki ze społeczeństwem. W artykule są przedstawione rezultaty studiów literatury oraz wyniki badania empirycznego przeprowadzonego metodą ankietową wśród 38 instytutów badawczych w Polsce. Podstawowe ustalenia pozwalają wnioskować, że nie ma jeszcze ugruntowanej teorii komunikacji na linii nauka – społeczeństwo. Komunikacja badanych instytutów ze społeczeństwem jeszcze nie stanowi priorytetu w ich działalności. Komunikacja ta powinna być działalnością planową, wyodrębnioną organizacyjnie i odpowiednio finansowaną, powinna być ona ważnym elementem strategii rozwoju każdego instytutu. Tam, gdzie jest to uzasadnione, należałoby utworzyć jednostkę organizacyjną instytutu, zajmującą się komunikacją ze społeczeństwem, a także z sektorem biznesu, jako że w praktyce trudno traktować te sfery rozdzielnie.