Počevši od Agambenova pojma geste tumačenog kao “komunikacija komunikabilnosti” i odnosa geste s politikom, a kroz paralele Agamben-Debord, iskušava se mogućnost “učitavanja” Debordovih ideja u Držićevu prološku heterotopiju “Dunda Maroja”. Time se istovremeno iskušava i mogućnost konstruiranja kulturalne kritike na podlozi izvedbeno-teorijskog uvida u izvedbe društva koje se strukturiraju kao činovi u drami; od krize preko kulminacije do raspleta i natrag. Sintagma “kazalište srama” argumentira se iz teze da ono u spektakuliziranom društvu putem lažnog identitetnog svjedočenja arhivira sram. Radom se sugerira da je sučeljenje s onim Drugim u sebi – a kroz nemoć medijskog svjedočenja identiteta – zapravo agambenovsko izmicanje istine svjedočenja iz nadležnosti arhiva.