One approach to stabilise small and declining populations is to breed individuals in captivity and release them into the wild to reinforce existing populations while working to reduce threats. Population reinforcement programmes require long‐term commitments to be successful and can divert limited resources from other conservation measures. A rigorous evaluation whether reinforcement can stabilise a population is therefore essential to justify investments. Many migratory species incur high mortality during their first migration, and releasing captive‐bred birds at an older age may therefore benefit reinforcement programmes for migratory birds. We examine whether a small and declining population of a long‐distance migratory raptor—the Egyptian Vulture Neophron percnopterus—can be stabilised using population reinforcement that reduces mortality during the first migration. We used an integrated population model to evaluate realistic reinforcement and survival improvement scenarios to estimate how many captive‐bred birds would need to be released to stabilise the population. Survival probability of wild juveniles during their first year (0.296; 95% CI 0.234–0.384) was too low for a stable population (population growth rate 0.949; 95% CI 0.940–0.956), but captive‐bred juveniles released in their second calendar year had improved survival (0.566; 95% CI 0.265–0.862) during their first year in the wild. Reinforcement of 15 birds per year for 30 years was insufficient to achieve a neutral or positive population growth rate. However, reinforcement reduced the probability of extinction by 2049 from 48% without reinforcement to <1% if 12 or more birds were released every year for 30 years. A 6% increase in annual survival probability would likely lead to a stable population without any reinforcement. Synthesis and applications. Although releasing captive‐bred birds can reduce high juvenile mortality during first migration and assist in postponing local extinction, further improvements of survival in the wild are required to safeguard a migratory population where threats in the wild will persist for decades despite management. Translated Περίληψη Μία προσέγγιση που στοχεύει στη σταθεροποίηση μικρών και μειούμενων πληθυσμών είναι η αναπαραγωγή ατόμων σε αιχμαλωσία και στη συνέχεια η απελευθέρωσή τους στην φύση για την ενδυνάμωση των υπαρχόντων πληθυσμών, ενώ παράλληλα συνεχίζονται οι διαχειριστικές δράσεις που στοχεύουν στον περιορισμό των απειλών. Τέτοια προγράμματα ενδυνάμωσης πληθυσμών, για να είναι επιτυχημένα, απαιτούν μακροπρόθεσμη δέσμευση και μπορούν να εκτρέψουν τους ήδη περιορισμένους πόρους από άλλα μέτρα διατήρησης. Είναι επομένως απαραίτητη μια διεξοδική αξιολόγηση του κατά πόσον οι δράσεις ενδυνάμωσης μπορούν να οδηγήσουν έναν πληθυσμό σε σταθεροποίηση, έτσι ώστε πιθανές επενδύσεις σε τέτοιες δράσεις να είναι δικαιολογημένες. Πολλά μεταναστευτικά είδη πουλιών υφίστανται υψηλή θνησιμότητα κατά το πρώτο τους ταξίδι οπότε η απελευθέρωση ατόμων που έχουν αναπαραχθεί σε αιχμαλωσία αφού έχουν φτάσει σε μεγαλύτερη ηλικία μπορεί να ωφελήσει προγράμματα ενδυνάμωσης που στοχεύουν πληθυσμούς μεταναστευτικών ειδών. Εδώ, εξετάζουμε εάν ένας μικρός και μειούμενος πληθυσμός ενός μεταναστευτικού είδους αρπακτικού ‐ του Ασπροπάρη (Neophron percnopterus) ‐ μπορεί να σταθεροποιηθεί μέσω δράσεων ενίσχυσης που μειώνουν τη θνησιμότητα κατά την πρώτη μετανάστευση. Χρησιμοποιήσαμε πληθυσμιακά μοντέλα για να αξιολογήσουμε ρεαλιστικά σενάρια ενδυνάμωσης και αύξησης της επιβίωσης ώστε να εκτιμήσουμε πόσα άτομα που έχουν αναπαραχθεί σε αιχμαλωσία θα πρέπει να απελευθερωθούν για να επιτευχθεί η σταθεροποίηση του πληθυσμού. Η πιθανότητα επιβίωσης των άγριων νεαρών ατόμων κατά το πρώτο έτος της ζωής τους (0,296, 95% CI 0,234 – 0,384) ήταν πολύ χαμηλή για να οδηγήσει σε έναν σταθερό πληθυσμό (ρυθμός αύξησης πληθυσμού 0,949, 95% CI 0,940 –0,956), αλλά τα νεαρά άτομα που είχαν αναπαραχθεί σε αιχμαλωσία και απελευθερώθηκαν στον δεύτερο χρόνο της ζωής τους, έδειξαν αυξημένη επιβίωση (0,566, 95% CI 0,265 – 0,886) κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους τους στη φύση. Η ενδυνάμωση του πληθυσμού με την απελευθέρωση 15 πουλιών ετησίως για 30 χρόνια δεν επαρκεί για την επίτευξη είτε σταθερού είτε θετικού ρυθμού αύξησης του πληθυσμού. Ωστόσο, η δράση ενδυνάμωσης μπορεί να μειώσει την πιθανότητα εξαφάνισης από 48% σε λιγότερο από 1% έως το 2049, εάν 12 ή περισσότερα πουλιά απελευθερώνονταν κάθε χρόνο για 30 χρόνια. Επίσης, εάν η ετήσια πιθανότητα επιβίωσης αυξανόταν κατά 8% θα οδηγούσε σε έναν σταθερό πληθυσμό χωρίς να χρειάζεται καμία δράση ενίσχυσης. Σύνθεση και εφαρμογές. Παρόλο που η ενδυνάμωση του πληθυσμού μπορεί να μειώσει την υψηλή θνησιμότητα των νεαρών ατόμων κατά την πρώτη τους μετανάστευση και να βοηθήσει στην αναστολή μιας τοπικής εξαφάνισης, απαιτείται περαιτέρω βελτίωση της επιβίωσης τους στην φύση για την διασφάλιση ενός μεταναστευτικού πληθυσμού ο οποίος θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει απειλές για δεκαετίες παρά τη διαχείριση. Although releasing captive‐bred birds can reduce high juvenile mortality during first migration and assist in postponing local extinction, further improvements of survival in the wild are required to safeguard a migratory population where threats in the wild will persist for decades despite management.