Pitanje dijagnostičkog stadija i dalje je relevantno u kliničkoj psihoanalizi i psihoanalitičkim psihoterapijama. Dijagnostička procjena nije bila od primarne važnosti u klasičnoj psihoanalizi. Psihoanalitičar je jednostavno uključio analitičke metode i tehnike u svoju kliničku praksu kako bi utvrdio pogodnost pacijenta za analizu. Prvi odlučujući razvojni poticaj specifične psihoanalitičke dijagnostičke procjene slijedio je pomak prema odnosnim teorijama i kliničkoj praksi s pacijentima s graničnim poremećajima. Psihijatrijski intervju koji je uveo Harry Stack Sullivan (1954) otkrio je potrebu za specifičnom psihoanalitičkom procjenom. Sljedeći je korak bio razvoj Hartmanove ego-psihologije. Ego (regulacijski mehanizam između stvarnosti i osobe), uključuje procese regulacije i organizacije iskustava koji su relevantni za razumijevanje bliskopsihotične i psihotične ličnosti. Taj način istraživanja omogućava diferencijalni opis interpretativne psihodimanike i razvoj procjene, uključujući kriterije pokazatelja i prognoze.