Autor razmatra nekoliko važnih čimbenika koji su omogućili – ali i spriječili – čvršće povezivanje visokoškolskih ustanova i geografskih tradicija u Zagrebu i Beogradu, koje su razvijane od kraja 19. stoljeća, te visokoškolskih ustanova s katedrama za geografiju u Ljubljani i Skopju, koje su osnovane tek u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca. Znanstveno formiranje pod utjecajem njemačke geografske tradicije, novi politički okvir nastao uspostavom južnoslavenske države, te središnja pozicija srpskog geografa Jovana Cvijića, izdvojeni su kao neki od najbitnijih integrativnih čimbenika. Na pitanje je li u međuratnoj Jugoslaviji postojala – ili uopće bila moguća – izgradnja geografije kao ujedinjenog i koherentnog znanstvenog polja, ili je geografija (p)ostala podijeljena u nekoliko znanstvenih tradicija s nacionalnim predznakom, odgovor među ostalim nudi i analiza prijepora vezanih uz prijelaze nastavnika geografije s jednog sveučilišta na drugo. Osim na političku pozadinu, autor upućuje i na zanemarene ili nepoznate poveznice između geografa u Beogradu, Ljubljani, Skopju i Zagrebu, koje su dosad tretirane kao izdvojene epizode u povijesti geografije u Hrvatskoj i Jugoslaviji.