Rad sagledava bunkerske sustave upisane u topografiju europskog kontinenta kao vrstu znakova koji označavaju rituale prijelaza iz jednog geopolitičkog i društveno-političkog stanja u drugo. Oni time funkcioniraju kao vrsta simbolizacije ratne traume, poput znakova koji ostaju urezani u kožu poslije rituala prijelaza kod „primitivnih naroda”. Uzimajući u obzir teze socijalnog psihologa Richarda Koenigsberga da postoji identifikacija ega pojedinca s formacijom nacionalnog ega te teze Sigmunda Freuda da je ego uvijek povezan s površinom kože, naglašava se uloga arhitekture kao proizvoda označavanja kože pri ritualima prijelaza. Danas, kad migranti prolaze pokraj bunkera iz Drugog svjetskog rata na hrvatskomađarskoj granici da bi se provukli kroz novosagrađenu ogradu s čeličnim žiletima, stvara se novi ožiljak na koži Europe, formira se njezin novi identitet, a društvo u cijelosti sudjeluje u ritualu prijelaza iz starog u još uvijek nepoznato novo.